Konwencje genewskie z 1949 roku są ważną częścią prawa międzynarodowego, ale niewiele osób zdaje sobie sprawę, że są one również jednymi z najstarszych umów na ten temat. Od czasu ich przyjęcia odbyły się jeszcze trzy Konwencje Genewskie po wielkich światowych konfliktach. Ostatnia z nich odbyła się w 1949 roku, po II wojnie światowej. Obie konwencje genewskie z 1949 i 1950 roku określają standardy zachowania i prawa międzynarodowego w kwestiach humanitarnych. Konwencje podpisało prawie 200 państw, a prawie każde państwo przyjęło je jako kodeks postępowania. Nie wydano jednak żadnej książki na temat Konwencji Genewskich z 1949 roku.
Komentarz Anne Bennett na temat konwencji genewskich z 1949 roku
Jeśli chodzi o nieprzestrzeganie konwencji genewskich z 1949 roku, władza w Genewie nie chce rozmawiać o przypadku Henry’ego Dunanta. Ten młody biznesmen przypadkowo odwiedził pole bitwy i napisał książkę o żałosnych warunkach, w jakich leczono rannych. Zwrócił się o pomoc do samozwańczego prawnika z Genewy, Gustave’a Moyniera. Obaj panowie szybko zrozumieli, że sytuacja musi się zmienić i postanowili mu pomóc.
Czerwony Krzyż został założony przez dwóch nieznanych sobie młodych mężczyzn, a założona przez nich organizacja zrobiła dla ludzkości więcej niż jakakolwiek inna. Moynier to prawie zapomniany geniusz, który dał światu wgląd w filozofię stojącą za konwencjami genewskimi z 1949 roku i w to, jak organizacja zachowywała się od tego czasu. Pomimo konwencji i zasad organizacji, Czerwony Krzyż przez ponad sto lat systematycznie je lekceważył.
Badania Anne Bennett do książki
Podczas badań doktoranckich w Amsterdam Center for International Law dr Sarah McLaughlin przeanalizowała obecne ramy międzynarodowego prawa karnego w zakresie reparacji dla ofiar. Następnie zastosowała swoje ustalenia do przypadku Konwencji Genewskiej i jej wczesnych lat, niemal niszcząc Czerwony Krzyż. W rezultacie powstała książka, która wyjaśnia, dlaczego Czerwony Krzyż jest w takim położeniu do dziś. Krótko mówiąc, książka ta jest lekturą obowiązkową dla każdego, kto interesuje się historią międzynarodowego prawa humanitarnego.
Zanim przeszła do pisania o Konwencji Genewskiej, Anne Bennett pracowała jako asystentka Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz Biura Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Posiada również LLM w zakresie prawa porównawczego, europejskiego i międzynarodowego z Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego oraz MSc w zakresie socjologii politycznej z London School of Economics. Ukończyła studia filozoficzne na Uniwersytecie w Sussex, gdzie otrzymała uniwersytecką nagrodę za filozofię.
Podstawy prawa międzynarodowego
Konwencje genewskie były trąbione jako wielki przełom w zakresie ochrony ludności cywilnej w czasie wojny. W rzeczywistości wiele z ich artykułów stanowi istotny postęp w zakresie norm humanitarnych i teorii prawa międzynarodowego. Niestety, wiele państw niechętnie ratyfikowało konwencje, pozostawiając w prawie liczne luki. Trudno jednak zaprzeczyć, że wojna jest okrutnym i często śmiertelnym przedsięwzięciem.
Prawo międzynarodowe to zbiór umów i traktatów międzynarodowych, które regulują stosunki międzynarodowe. Dotyczy ono prowadzenia działań wojennych i traktowania więźniów, a także środowiska naturalnego, dóbr wspólnych i handlu światowego. Są to niektóre z najbardziej powszechnych przykładów prawa międzynarodowego. Chociaż ten zbiór prawa może być duży, nie obejmuje on wszystkich dziedzin życia międzynarodowego. W związku z tym trudno jest nakreślić całościowy obraz jego znaczenia.
Ratyfikacja Konwencji Genewskich z 1949 roku
Konwencje Genewskie z 1949 roku były przełomem w świecie prawa międzynarodowego. Zakazały deportacji osób, brania zakładników, tortur, kar zbiorowych i innych naruszeń praw człowieka. Ponadto zakazywały wydawania wyroków sądowych bez należytego procesu oraz zabraniały dyskryminacji ze względu na religię lub rasę. Obecnie konwencje te ratyfikowało ponad 90 państw. Konwencje te są podstawowym elementem pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego.
W 1949 roku projekty Konwencji zostały przygotowane przez narodowe stowarzyszenia Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, organy rządowe i inne organizacje. Niektóre kraje powołały nawet międzyresortowe komitety do dyskusji nad tekstami. W tych komisjach cywile z wykształceniem prawniczym studiowali istniejące prawo i formułowali nowe propozycje. Personel wojskowy i dyplomatyczny wnosił uwagi do zmian proponowanych przez inne rządy. Ostateczna wersja została ratyfikowana 15 grudnia 1949 roku.
Ochrona humanitarna w ramach konwencji genewskich z 1949 roku
Konwencje genewskie z 1949 roku są podstawą współczesnego międzynarodowego prawa humanitarnego. Traktaty te określają zasady obowiązujące żołnierzy i cywilów podczas wojny oraz ustanawiają prawo do życia, integralności ciała i minimalnego standardu opieki. Cztery konwencje genewskie z 1949 roku obowiązują do dziś, choć zostały zaktualizowane o dwa protokoły dodatkowe w 1977 i 2005 roku. Konwencje genewskie z 1949 r. chronią nie-bojowników i jeńców wojennych, a także personel medyczny. Czwarta Konwencja Genewska obejmuje jeńców wojennych, chorych i rannych w czasie wojny oraz wszystkich cywilów na okupowanym terytorium.
Konwencje genewskie z 1949 r. definiują pojęcia “ranny i chory” i regulują sposób traktowania tych populacji. Stanowią one również, że strony konfliktu muszą zapewnić takim osobom opiekę medyczną. Ponadto muszą ich szukać i chronić, jeśli są ranni lub chorzy. Protokół I wymaga, aby cały personel wojskowy wykonujący konflikt zaprzestał wszelkich okaleczeń fizycznych lub innych eksperymentów medycznych na osobie rannej lub chorej.
Protokoły dodatkowe do konwencji genewskich z 1949 roku
Protokoły dodatkowe do konwencji genewskich z 1949 roku zostały sporządzone w celu zapewnienia ochrony ludności cywilnej podczas konfliktów zbrojnych. Kodyfikują one wiele praw konfliktów zbrojnych i mają niemal powszechną ratyfikację. Dokumenty te stanowią fundament międzynarodowego prawa humanitarnego, a ratyfikowało je prawie trzy czwarte państw świata. Konwencje genewskie z 1949 roku regulują między innymi działania wojenne i pomocowe.
Pierwszy z czterech protokołów dodatkowych do konwencji genewskich z 1949 r., zwany również “protokołem genewskim”, został przyjęty w 1979 roku. Zawiera on 102 artykuły, a w tekście i komentarzu przytoczono oryginalne cztery. Dokumenty te potwierdzają prawa ludności cywilnej w czasie wojny i ustanawiają szczególne standardy traktowania uczestników walk. Protokoły dodatkowe zapewniają również szczególną ochronę rozbitkom i chorym bojownikom.
Podobne tematy