Ustawa o prawach obywatelskich z 1964 roku jest przełomowym prawem dotyczącym praw obywatelskich i pracy. Zakazuje ona dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, pochodzenie narodowe i religię. Ale kto był faktycznym autorem tej ustawy? Na szczęście możemy spojrzeć wstecz, aby zobaczyć, jak daleko zaszedł ruch praw obywatelskich. Czytaj dalej, aby się tego dowiedzieć. Najpierw jednak porozmawiajmy o samej ustawie. Co to jest i dlaczego jest tak ważne dzisiaj?
Johnson
Ustawa o prawach obywatelskich Johnsona z 1964 roku została przyjęta przez Kongres w wyniku starań prezydenta Lyndona B. Johnsona. Był to przełomowy akt prawny, który pomógł osiągnąć wiele celów w zakresie praw obywatelskich, w tym egzekwowanie prawa do głosowania i równego dostępu do obiektów użyteczności publicznej. Dała również prokuratorowi generalnemu prawo do wnoszenia pozwów przeciwko dyskryminacji w programach wspieranych przez władze federalne, w tym w szkołach publicznych i zatrudnieniu przez rząd. Między innymi utworzyła Komisję ds. Równych Możliwości Zatrudnienia (EEO).
Ustawa o prawach obywatelskich Johnsona z 1964 roku została uchwalona w wyniku długiej i gorącej debaty w Senacie i była wynikiem zabójstwa prezydenta Kennedy’ego. Po zabójstwie prezydenta Kennedy’ego Johnson skorzystał z okazji, by przemówić na wspólnej sesji Kongresu. Johnson zwołał dwupartyjną grupę senatorów, którzy pomogli uchwalić ustawę, odsuwając filibuster prawicowych republikanów i południowych demokratów. W rezultacie ustawa o prawach obywatelskich Johnsona przeszła stosunkiem głosów 73 do 27.
Kennedy
W 1963 roku prezydent John F. Kennedy ogłosił kryzys praw obywatelskich jako moralny, konstytucyjny i polityczny stan wyjątkowy. Ogłosił on poważne ustawodawstwo dotyczące praw obywatelskich, które miało zapewnić równy dostęp do obiektów publicznych, zakończyć segregację w szkołach i zapewnić federalną ochronę prawa do głosowania. Ustawę o prawach obywatelskich podpisał prezydent Kennedy, a największym jej beneficjentem był Medgar Evers, czarny aktywista z Mississippi. Ustawa o prawach obywatelskich z 1964 roku ułatwiła Afroamerykanom głosowanie i udział w życiu społecznym.
Choć prezydent Kennedy początkowo niechętnie podchodził do ruchu na rzecz praw obywatelskich, jego działania okazały się niezbędne do uchwalenia przełomowej ustawy zapewniającej desegregację w sektorze handlowym. Ustawę o prawach obywatelskich Kennedy wprowadził 19 czerwca 1963 roku. To właśnie wytrwała kampania Kinga na rzecz integracji sprawiła, że stało się to możliwe. Nie była ona jednak pozbawiona wad. Ustawa o prawach obywatelskich z 1964 roku nie została uchwalona bez zgody Kongresu.
Eastland
Kiedy ustawa o prawach obywatelskich Eastlanda z 1964 roku została uchwalona przez Kongres, prawo to było triumfem postępu. Ale nie obyło się bez kontrowersji. Ustawa została wstrzymana przez demokratycznego senatora z Mississippi Jamesa Eastlanda. Eastland, zagorzały przeciwnik praw obywatelskich, wykorzystał swoją pozycję przewodniczącego senackiej komisji sądowniczej, aby zabić ponad 100 projektów ustaw dotyczących praw obywatelskich. Demokratyczny senator Kennedy musiał znaleźć sposób na obejście Eastlanda, który był zagorzałym przeciwnikiem ruchu praw obywatelskich.
ADA zakazuje dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, pochodzenie narodowe, religię lub niepełnosprawność. Prawo to zabrania również dyskryminacji w obiektach i miejscach pracy finansowanych ze środków federalnych. Wzmacnia także ograniczenia dotyczące segregacji w szkołach i rejestracji wyborców. Dziedzictwo Eastlanda jest często cytowane jako jeden z głównych powodów, dla których ustawa o prawach obywatelskich z 1964 roku została uchwalona w pierwszej kolejności. Chociaż ustawa ta była znaczącym osiągnięciem dla ruchu praw obywatelskich, wciąż pozostaje wiele pytań bez odpowiedzi.
Mansfield
Podczas debat nad ustawą o prawach obywatelskich Mansfield, południowi senatorowie i ich sojusznicy planowali użyć unikalnego narzędzia proceduralnego znanego jako filibuster, aby zatrzymać ustawodawstwo. W przeszłości filibuster był skuteczny w tłumieniu ustawodawstwa dotyczącego praw obywatelskich. Użyto jej z powodzeniem w 1957 i 1960 roku. Kiedy Richard Russell zapowiedział, że będzie walczył z ustawą do samego końca, południowi senatorowie i ich sojusznicy zareagowali z wielką furią. Niektórzy przewidywali, że filibuster będzie trwał miesiącami, a nawet latami. Niektórzy przewidywali nawet, że filibuster może trwać do końca istnienia Senatu.
26 lutego Senator Mansfield przewidział długą debatę i ciężko pracował, by uwolnić porządek obrad Senatu. W rzeczywistości ustawa została przyjęta wraz z ważnymi ustawami rolnymi i podatkowymi, a senatorowie zostali poinformowani, że ustawa o prawach obywatelskich stanie się przedmiotem obrad Senatu. Posunięcie okazało się mądre, ponieważ ustawa przeszła przez głosowanie Senatu w trybie cloture. Ustawa o prawach obywatelskich z Mansfield była jednym z najważniejszych aktów prawnych uchwalonych w XX wieku.
Opozycja Mansfielda
Pomimo historii rażącego rasizmu, republikański senator Mansfield chwalił uchwalenie ustawy o prawach obywatelskich w 1964 roku jako “wyjątkowe osiągnięcie”. Mimo że sprzeciwiali się jej konserwatyści i wielu południowych segregacjonistów, ustawa została ostatecznie przyjęta większością głosów dwupartyjnych. Ale nie przed tym jak własna partia Mansfielda włączyła się do walki. W liście napisanym w celu poparcia swojego byłego kolegi, Mansfield pochwalił swojego kolegę, republikańskiego senatora, za zachowanie senackiego decorum.
Jednak wprowadzenie ogólnokrajowej ustawy o prawach obywatelskich nie było łatwym zadaniem. Senat USA był spolaryzowany w kwestii równości czarnych. Niektórzy senatorowie z Południa grozili, że zaprotestują przeciwko ustawie, szkodząc reputacji Senatu jako sprawiedliwego ciała ustawodawczego. Wtedy właśnie senator Mike Mansfield z Montany podjął kontrowersyjną decyzję: nie dopuści do wprowadzenia żadnych poprawek do ustawy o prawach obywatelskich.
Freedom Riders
Latem 1964 roku grupa afroamerykańskich mężczyzn i kobiet podróżowała przez Południe, aby zaprotestować przeciwko segregacji. Korzystali z segregowanych miejsc w autobusach, barach obiadowych i toaletach. W Auguście spotkali się z Martinem Lutherem Kingiem Jr. i podzielili się informacjami o zbliżającej się przemocy. W Charlotte Freedom Riders zostali aresztowani za próbę wyczyszczenia butów na krześle przeznaczonym tylko dla białych. Podczas podróży przez Karolinę Południową spotkali się z przemocą fizyczną i zostali uratowani przez miejscowego czarnego pastora.
Jeźdźcy Wolności podróżowali po Karolinie Południowej, Georgii i Wirginii, chcąc położyć kres segregacji w autobusach. Po aresztowaniu mieli nadzieję wykorzystać okazję, by zażądać nieograniczonego dostępu do poczekalni i restauracji na terminalu. Podczas gdy w Wirginii napotkali niewielki opór, w Rock Hill w Południowej Karolinie doświadczyli przemocy i aresztowań. Po tych incydentach kontynuowali podróż do Atlanty. W Georgii dołączyli do autobusu Trailways.
Podobne tematy