Artykuł 7 Konwencji Genewskiej wymienia kilka zbrodni popełnianych w czasie wojny. Do tych zbrodni zalicza się: naruszenie zasad prowadzenia wojny zawartych w konwencjach genewskich, osób chronionych oraz metod prowadzenia wojny. Artykuł 8 skupia się na ochronie personelu medycznego, kapelanów i innego personelu humanitarnego podczas wojny. Pomimo znaczenia Konwencji Genewskich, niektórzy sygnatariusze nagminnie je łamią. Państwa te często stosują niejednoznaczne przepisy prawne lub manewry polityczne, aby uniknąć ich wdrożenia.
Prezentujemy Państwu treść opracowaną z udziałem mojedrinki.pl
Osoby chronione
Konwencja genewska wymienia kilka zbrodni przeciwko ludzkości. Zbrodnie te popełniane są przez osoby działające w imieniu innego państwa. Sprawca musi być upoważniony do popełnienia tych zbrodni przez państwo, któremu ofiary zawdzięczają wierność lub ochronę dyplomatyczną. Osoby chronione muszą również otrzymać humanitarne traktowanie i szacunek ze strony wszystkich stron konfliktu. Strony konfliktu muszą zadbać o to, by traktowanie osób chronionych nie mieściło się w żadnych kategoriach – religijnych, etnicznych czy rasowych.
Na liście zbrodni znajdują się akty ludobójstwa, zbrojne ataki na ludność cywilną, ataki na pomoc humanitarną oraz obiekty edukacyjne, kulturalne, naukowe i religijne, a także wykorzystywanie seksualne kobiet i dziewcząt, które są również uznawane za zbrodnie wojenne. Na liście znajdują się również zbrodnie przeciwko ludzkości popełniane przez państwa wykorzystujące dzieci-żołnierzy. Oprócz powyższych, istnieją zbrodnie przeciwko państwu, w którym przebywa dana osoba. Ofiara może być członkiem sił zbrojnych, osobą cywilną lub dzieckiem.
Protokół dodatkowy I szerzej definiuje pojęcie “osób chronionych”. Zawiera bardziej ogólne zakazy i szersze definicje. Określa również szczególne prawa osób chronionych w czasie konfliktu zbrojnego. Osoby chronione mają prawo do pomocy ze strony innych państw, a odebranie im statusu osób chronionych jest poważnym naruszeniem prawa humanitarnego. Ponadto art. 4 wymienia prawa i obowiązki państw kolaborujących oraz ludności cywilnej państw niebędących stronami.
Każda z czterech konwencji genewskich posiada sekcję mającą na celu zapobieganie ciężkim naruszeniom. System ten jest odrębny od innych rodzajów zbrodni wojennych i ma zastosowanie wyłącznie do konfliktów międzynarodowych. Ogranicza on również ochronę do pewnych kategorii osób i mienia. Ponadto stanowi, że osoby mające wątpliwości co do swojego statusu jeńca wojennego są również chronione do czasu formalnego uznania ich za takich przez trybunał.
Metody prowadzenia wojny zabronione
Prawo humanitarne zawiera szczególne przepisy dotyczące ochrony środowiska naturalnego. W związku z tym zabronione są metody działań wojennych, które mają na celu spowodowanie długotrwałych, poważnych szkód w środowisku naturalnym oraz zagrażają zdrowiu i przetrwaniu ludności. Konwencja Genewska wymienia następujące metody prowadzenia wojny jako zbrodnie przeciwko ludzkości. Artykuł ten zawiera przykłady zastosowania Konwencji Genewskiej w konkretnych przypadkach. Ponadto zawiera zakaz niszczenia przedmiotów niezbędnych do przeżycia ludności cywilnej.
Inną metodą prowadzenia wojny zakazaną przez konwencje genewskie jest celowe niszczenie dóbr cywilnych. Pozbawiając ludność cywilną żywności, wody i innych artykułów pierwszej potrzeby, państwo popełnia zbrodnię wojenną. Takie działania są karalne prawnie i stanowią naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego. Ponadto, państwo nie może używać swojej siły militarnej do atakowania cywilów lub obiektów cywilnych, powodując masową śmierć wśród nich.
Konwencje genewskie to zbiór traktatów międzynarodowych dotyczących prowadzenia wojny. Pierwsza konwencja genewska została przyjęta w 1864 roku i była wielokrotnie rewidowana w latach 1864-1949. Ten zbiór traktatów znany jest jako zwyczajowe prawo międzynarodowe, które ma zastosowanie we wszystkich sytuacjach konfliktów zbrojnych na całym świecie. Od tego czasu przyjęto kilka innych traktatów międzynarodowych poszerzających definicję zbrodni wojennych.
Konwencja genewska zakazuje również wykorzystywania dzieci-żołnierzy i innych form pracy przymusowej. Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK) sprawuje jurysdykcję nad zbrodniami wojennymi. Do tych zbrodni należy wcielanie dzieci poniżej piętnastego roku życia do narodowych sił zbrojnych, wykorzystywanie dzieci w działaniach wojennych oraz wydawanie wyroków i wykonywanie egzekucji bez kontroli sądowej. Zbrodnie te muszą być popełnione w kontekście konfliktu zbrojnego i muszą być uznane za zbrodnie wojenne w świetle prawa międzynarodowego.
Ochrona personelu medycznego
Podstawowy podręcznik wojskowy, art. XVI Konwencji Genewskiej, stanowi, że nie należy naruszać prawa człowieka do życia, zdrowia i bezpieczeństwa, jeżeli jest on personelem medycznym lub osobą udzielającą pomocy w nagłych wypadkach. Obowiązek ten rozciąga się na cały personel medyczny, w tym personel cywilny, specjalnie wyznaczony personel, personel administracyjny, kierowców, kucharzy i personel religijny. Ponadto działania wojenne muszą być skierowane wyłącznie na bojowników i cele wojskowe.
Oprócz ochrony, wojskowy personel medyczny nie może być atakowany podczas wykonywania swoich obowiązków. Nie uczestnicząc aktywnie w działaniach wojennych, nie są oni uznawani za kombatantów. Konwencja genewska wymienia pewne warunki, które muszą być spełnione, aby zespół medyczny mógł zostać zaatakowany i stać się jeńcem wojennym. Ochroną tą objęte są również zespoły medyczne, które nie są członkami sił walczących, noszą uznane insygnia i nie są uzbrojone ani nie są zakładnikami.
Ochrona personelu medycznego jest istotnym elementem Konwencji. W związku z tym zakazuje ona zbrodni wojennych, jeśli ich skutkiem jest śmierć lub obrażenia personelu medycznego. Ponadto personel medyczny nie może być zmuszany do udzielania informacji jakiejkolwiek stronie, które mogłyby zagrozić jego bezpieczeństwu. Dotyczy to nawet sytuacji, gdy podczas konfliktu zostaną przypadkowo zabici lub ranni. Ponadto, ochrona personelu medycznego jest kluczową częścią Konwencji Genewskiej.
Personel medyczny jest chroniony przez międzynarodowe prawo humanitarne i może być przetrzymywany przez przeciwników tylko przez okres zapotrzebowania na jego usługi. Ponadto nie wolno im angażować się w działania wojenne, nie mogą być przedmiotem ataków ani prześladowań. Należy im się taki sam szacunek jak innym członkom personelu wojskowego. Ochrona personelu medycznego jest również podstawą zawartego w Konwencji Genewskiej zakazu stosowania tortur.
Ochrona kapelanów
Kapelani mogą pełnić posługę duszpasterską wobec jeńców wojennych i mają swobodę wykonywania swojej posługi. Jeńcy wojenni obu stron muszą być zakwaterowani razem i podzieleni między obozy i oddziały pracy. Nie wolno im przydzielać innych zadań poza posługą dla tych, którzy są w ich społeczności. Konwencja genewska stanowi również, że powinni oni mieć prawo do odwiedzania i posługi jeńcom poza swoimi obozami.
Pierwsza Konwencja Genewska była międzynarodowym spotkaniem dyplomatycznym, w wyniku którego powstało Humanitarne Prawo Konfliktów Zbrojnych (HLAC) – zbiór przepisów międzynarodowych odnoszących się do traktowania pojmanych podczas konfliktu zbrojnego. Konwencja genewska została zaktualizowana w 1949 roku po II wojnie światowej. Przez większą część historii ludzkości zasady prowadzenia wojny były trafione lub chybione. Niektóre cywilizacje okazywały współczucie cywilom, podczas gdy inne zabijały każdego, kogo zobaczyły.
Oprócz kapelanów, personel medyczny nie jest uważany za jeńców wojennych i korzysta z ochrony na mocy obecnej konwencji. Mogą oni świadczyć posługi religijne i opiekę medyczną jeńcom wojennym. Ponadto mają oni prawo do odwiedzania jeńców wojennych poza obozem, w tym w oddziałach roboczych. Ponadto ich status przywódcy religijnego jest chroniony na mocy niniejszej konwencji.
Protokół dodatkowy obejmuje personel wojskowy, rannych żołnierzy oraz członków służb medycznych sił zbrojnych. Obejmuje również ludność cywilną i cudzoziemców obecnych na terytorium stron konfliktu. Chroni również osoby wysiedlone, uchodźców i personel medyczny. Obejmuje także jednostki obrony cywilnej i personel religijny. Istnieje kilka innych naruszeń Konwencji Genewskiej, które zostały omówione w przeszłości.
Ochrona dzieci
Co do zasady, Mocarstwo okupujące nie może osadzać osób chronionych na terytorium drugiej Strony, chyba że Mocarstwo okupowane uzyskało zgodę Sił Ochraniających. Nie może ono zaciągać osób chronionych ani przenosić ich do miejsca, w którym nie będzie zagwarantowana ochrona dzieci. Zapewni ono również właściwe funkcjonowanie instytucji poświęconych edukacji i dobru dzieci.
Konwencje genewskie z 1949 roku były próbą walki z okrucieństwami II wojny światowej. Wiele z zasad zawartych w tych pierwszych konwencjach było nadużywanych przez strony konfliktu. Wraz z nadejściem zimnej wojny większość konfliktów zbrojnych to krajowe wojny domowe, coraz bardziej asymetryczne. Liczba ofiar wśród ludności cywilnej była większa niż we wcześniejszych wojnach. W związku z tym przyjęto konwencje z 1949 roku. Dzieci i ludność cywilna zostały włączone do listy zbrodni wojennych konwencji genewskich i innych odpowiednich umów międzynarodowych.
Inne czyny zabronione przez konwencję genewską to m.in. branie zakładników, deportacje, tortury, kary zbiorowe, wykroczenia przeciwko godności osobistej. Dzieci są również chronione, gdy sprawcy są przywódcami lub współuczestnikami konfliktu. Oprócz dzieci na liście znajdują się bojownicy, kobiety i mężczyźni. Ochronie podlegają również pracownicy organizacji humanitarnych, pracownicy obrony cywilnej oraz personel medyczny. Ponadto lista zbrodni wojennych w konwencji genewskiej chroni dzieci poniżej piętnastego roku życia.
Osoba chroniona musi mieć wszelkie udogodnienia, aby ubiegać się o ochronę. Wszystkie ułatwienia muszą być zapewnione przez Mocarstwa Chroniące, Narodowe Towarzystwo Czerwonego Krzyża lub Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża. Ponadto, Osoby Chroniące muszą poczynić niezbędne przygotowania do takich spotkań. Na przykład, jeśli dziecko znajduje się w środku wojny, Mocodawcy chroniący muszą zorganizować spotkanie przedstawicieli osoby chronionej z Międzynarodowym Komitetem Czerwonego Krzyża.
Podobne tematy