Konwencja genewska w sprawie min lądowych jest instrumentem prawnym, którego celem jest zapobieganie sytuacjom, w których wojny i inne konflikty wymierzone są w ludność cywilną za pomocą urządzeń wybuchowych. Po raz pierwszy weszły one do użytku podczas II wojny światowej. Konwencja genewska w sprawie min lądowych została później zmieniona, aby zapobiec używaniu tych urządzeń przeciwko ludności cywilnej. Jednak użycie min lądowych jest nadal powszechne i nadal powoduje niewyobrażalne cierpienie ludności cywilnej. W niniejszym artykule omówione zostaną: wkład, mechanizmy, zobowiązania i wdrożenie Konwencji.
Contributions
Konwencja Genewska w sprawie min lądowych jest międzynarodowym traktatem mającym na celu wyeliminowanie tej broni ze stref konfliktów. Od czasu jej przyjęcia, Konwencja Genewska przyniosła ducha współpracy pomiędzy państwami, organizacjami międzynarodowymi i wyspecjalizowanymi organizacjami pozarządowymi. W ciągu ostatniej dekady Konwencja Genewska ewoluowała, stając się bardziej skutecznym i kompleksowym traktatem niż wcześniej. Poniżej przedstawiamy niektóre z kluczowych osiągnięć i wyzwań związanych z wdrażaniem konwencji.
Konwencja genewska wymaga od wszystkich państw, aby nie rozwijały, nie produkowały, nie składowały i nie przekazywały min przeciwpiechotnych. Zabrania również państwom pomagania, zachęcania lub uczestniczenia w zakazanych działaniach. Konwencja zakazuje również przekazywania min przeciwpiechotnych i innych wybuchowych pozostałości wojennych. Traktat ten zakazuje również stosowania bomb kasetowych i improwizowanych urządzeń wybuchowych.
Mechanizmy
Konwencja genewska o zakazie stosowania min lądowych stanowi, że zabronione jest używanie amunicji w celu zabicia lub zranienia ludności cywilnej. Aby osiągnąć ten cel, amunicja musi być wyposażona w samoczynnie uruchamiające się mechanizmy, które zapewnią jej neutralizację lub zniszczenie. W przeszłości wiele państw było niechętnych zakazowi stosowania min lądowych. Jednak teraz większość państw przystąpiła do konwencji i dostrzega jej korzyści dla świata.
Konwencja genewska składa się z kilku mechanizmów, które mają zapewnić, że państwa-strony wykonują swoje zadania. Mechanizmy te pomagają CCW w monitorowaniu postępów i podejmowaniu wyzwań. Na przykład stałe komitety zajmują się kwestiami niszczenia zapasów, pomocy ofiarom i ogólnego statusu konwencji. Przygotowywane corocznie sprawozdania są pomocne w dokonywaniu ciągłej oceny sytuacji w poszczególnych krajach. Ponadto pomogły one nawiązać kontakty między państwami-stronami, organizacjami darczyńców oraz organizacjami zajmującymi się rozliczaniem i pomocą ofiarom.
Obowiązki
Konwencje genewskie są zbiorem międzynarodowego prawa publicznego (PIL) ustanawiającym minimalne zabezpieczenia, standardy humanitarnego traktowania i podstawowe gwarancje poszanowania życia ludzkiego. Regulują one sposób traktowania ludności cywilnej, jeńców wojennych oraz żołnierzy niezdolnych do walki. Pierwsza Konwencja Genewska została podpisana w 1949 roku i miała na celu ochronę rannych żołnierzy podczas wojny. Zasady konwencji genewskich są ważne dla ochrony życia ludzkiego obu stron, a zobowiązania wynikające z konwencji genewskich są ważne dla obu stron.
Konwencje genewskie zajmują się podstawową luką w ramach prawnych dotyczących konfliktów zbrojnych. W Genewie konflikt zbrojny jest zdefiniowany jako przemoc między wojownikami, ale jego charakterystyka nie wpływa na faktyczny charakter konfliktu. Konwencje genewskie mają zastosowanie do każdego narodu, a nie tylko do państwa-sygnatariusza. Oznacza to, że państwo nie może użyć siły w strefach konfliktu bez uprzedniego uznania Konwencji Genewskich.
Wdrażanie
Sekretarz Generalny ONZ otrzymuje coroczne raporty o stanie przestrzegania Konwencji o niektórych broniach konwencjonalnych, wykazy min oraz sprawozdania z postępów od państw-stron. Podczas spotkania dokonuje się przeglądu postępów we wdrażaniu konwencji, a także omawia się przyszłość min. Coroczne posiedzenie stanowi również platformę, na której państwa mogą przedstawić wyzwania i sukcesy oraz wskazać ewentualne reformy. Na posiedzeniu poruszane są również kwestie pomocy ofiarom i niszczenia zapasów.
O sukcesie konwencji genewskiej decyduje kilka czynników. Posiada ona silny mechanizm monitorowania, a organizacje pozarządowe mają kluczowe znaczenie dla pociągania rządów do odpowiedzialności. Traktat został przyjęty w 1997 r. i otwarty do podpisu w Ottawie w następnym roku. Wszedł w życie w 1999 roku. Wdrażanie Konwencji Genewskiej jest globalnym, wielostronnym procesem. Koncentruje się na ograniczeniu skutków stosowania min lądowych w strefach konfliktów. Ma na celu zakończenie niszczycielskich skutków humanitarnych min lądowych.
Polityka Stanów Zjednoczonych
Wycofanie się Stanów Zjednoczonych z polityki dotyczącej min przeciwpiechotnych doprowadziło niektórych do spekulacji, że zachęci to państwa wstrzymujące się od głosu do ominięcia konwencji genewskiej. W istocie, posunięcie to stawia USA bardzo blisko grupy państw, które w ostatnich latach uciekły się do min przeciwpiechotnych. Chociaż konwencja genewska od dawna utrzymuje, że koszty humanitarne min przeciwpiechotnych przewyższają ich postrzeganą użyteczność militarną, nie zdefiniowano w niej jeszcze, co stanowi odpowiedzialne ich stosowanie.
Polityka Stanów Zjednoczonych w sprawie min przeciwpiechotnych z Konwencji Genewskiej jest źródłem wielu kontrowersji. Przez długi czas przedmiotem debaty było to, czy Stany Zjednoczone powinny przyjąć ten traktat, czy nie. Ostatnie doniesienia sugerują jednak, że polityka ta może być słuszna. Należy pamiętać, że Konwencja Genewska została przyjęta dopiero w 1998 roku, a Stany Zjednoczone nadal są nią związane.
Podobne tematy