Które państwa przestrzegają konwencji genewskiej? Część II odnosi się do obecnej sytuacji w Syrii. Konwencja genewska chroni prawa więźniów wojennych i ich rodzin i obowiązuje wszystkie państwa będące w konflikcie, także te, które są okupowane. Konwencja została ratyfikowana przez 174, 169 i 79 państw. Część III obejmuje całą ludność danego państwa. Szczególnie istotne jest jej zastosowanie do jeńców wojennych i ich rodzin na terytoriach okupowanych.
196
Konwencja genewska, traktat podpisany w 1949 roku przez zmęczone wojną narody, zobowiązuje 196 państw do ochrony ludności cywilnej w czasie konfliktu. Zapobiega ona również wymierzaniu przez strony wojny w infrastrukturę cywilną. W dzisiejszym rozdartym wojną świecie wiele krajów obawia się, że konwencja może zostać upolityczniona i podważona. Prezes Microsoftu, Brad Smith, argumentuje, że potrzebny jest cyfrowy odpowiednik, który będzie chronił cywilów i firmy. Różne firmy komputerowe i zajmujące się bezpieczeństwem padły ofiarą złośliwego oprogramowania i ataków sieciowych powiązanych z agencjami wojskowymi.
Konwencje genewskie zostały podpisane w duchu pokoju, a rząd Szwajcarii zaprosił wszystkie kraje do Genewy, aby zapewnić je, że podpisanie ich było dobrym pomysłem. Konwencje genewskie są monitorowane i egzekwowane przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (ICRC). Konwencje zakazują pewnych taktyk wojennych, w tym oblężenia szpitali, arbitralnych egzekucji i przemocy seksualnej. Ponadto Protokół Genewski z 1925 roku zakazuje stosowania broni chemicznej podczas międzynarodowych konfliktów zbrojnych. Konwencje genewskie są uważane za fundamentalne zasady międzynarodowego prawa humanitarnego.
Konwencje genewskie są dziś przestrzegane przez 196 państw. Konwencje genewskie opierały się na ideale wolności medycznej i wpłynęły na znaczną część prawa dotyczącego praw człowieka. Międzynarodowy Trybunał Karny jest wciąż w trakcie ratyfikacji przez trzech stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ. Chociaż państwa niechętnie przyjmują międzynarodowe traktaty, ochrona personelu medycznego w strefach wojennych jest niezbędna. Ranni w walce muszą być traktowani w sposób humanitarny.
Protokoły ratyfikowane przez 174, 169 i 79 państw
Konwencje genewskie, które są międzynarodowo wiążącymi traktatami, składają się z trzech protokołów ratyfikowanych przez 174, 161 i 79 państw konwencji genewskiej. Każdy Protokół dodaje nowe normy dotyczące traktowania kombatantów i ich rodzin. Protokoły nakreślają również plan taryfowy. Traktaty te zostały opracowane przez szwajcarskiego biznesmena Henry’ego Dunanta, który pomagał w przygotowaniu pierwszej konwencji genewskiej.
Konwencje genewskie obowiązują od 1949 roku i zawierają klauzulę o niewydalaniu. Porozumienie z 1949 r. zostało podpisane przez światowych przywódców w Szwajcarii. Protokoły genewskie zakazują używania broni chemicznej, biologicznej i bakteriologicznej w czasie wojny. W 2000 roku prawie wszystkie państwa członkowskie ONZ ratyfikowały te konwencje. Te międzynarodowe traktaty mają na celu ochronę ludności cywilnej i zapobieganie nadużywaniu tych środków.
Konwencje genewskie chronią ludność przed niektórymi skutkami wojny. Ustanawiają one szczegółowe zasady dotyczące prowadzenia działań wojennych i statusu osób chronionych. Wprowadzają rozróżnienie między cudzoziemcami a ludnością cywilną na terytorium danej strony. Protokoły określają również szczegółowe przepisy dotyczące pomocy humanitarnej dla ludności cywilnej okupującej terytorium danej strony. Ponadto Konwencje określają specjalny reżim traktowania cywilnych internowanych. Zostały one ratyfikowane przez 196 państw, w tym wszystkie państwa członkowskie ONZ.
Konwencja o uchodźcach z 1951 r. powstała z inspiracji. Obowiązuje ona do dziś w Genewie. Obecnie 174, 169 i 79 państw konwencji genewskiej ratyfikowało protokoły i tym samym wiążą one wszystkie państwa-sygnatariuszy. Dalej, ich uzupełnieniem jest Konwencja Genewska o klauzulach arbitrażowych, które zostały wynegocjowane w ramach Ligi Narodów. Zostały one podpisane 17 czerwca Jeden Dziewięć.
Część II konwencji genewskiej obejmuje całą ludność państw będących w konflikcie
Konwencja genewska definiuje dwie kategorie osób chronionych: osoby, które nie biorą czynnego udziału w działaniach wojennych oraz osoby ranne, chore lub w inny sposób niezdolne do pracy z powodu wojny. Grupy te mają zagwarantowaną ochronę, a także opiekę medyczną. Konwencja zakazuje również okaleczeń fizycznych, eksperymentów i usuwania tkanek. Wszystkie te grupy powinny być traktowane z szacunkiem i godnością.
Konwencje Genewskie zapewniają również szczególną ochronę dzieciom, jako części ludności cywilnej. Artykuły 73 i 78 zapewniają dzieciom ochronę przed nieprzyzwoitą napaścią i innym złym traktowaniem. Część II określa również normy dotyczące żywności, leków i środków medycznych, a także chroni szpitale i ludność cywilną. Postanowienia Konwencji Genewskich mają na celu złagodzenie cierpienia obu stron.
Konwencje genewskie zostały opracowane w celu ochrony ludności cywilnej przed niekorzystnymi stronami wojny. Część I dotyczy ochrony ludności cywilnej na terytorium wroga i terytoriach okupowanych. Konwencje uznają, że cywile są głównymi ofiarami bardziej zabójczych działań wojennych i wymagają od wojska ich ochrony poprzez stosowanie określonych standardów ochrony. Wymagają one również od wojska szczególnej troski o pewne kategorie cywilów.
Konwencje genewskie zostały opracowane w 1949 roku przez ludzi, którzy rzeczywiście służyli w okopach podczas II wojny światowej. Ludzie ci doświadczyli śmierci i zniszczenia oraz widzieli konsekwencje niszczenia podstawowych zasad cywilizacji. Z tego powodu Konwencje Genewskie stały się kamieniem węgielnym międzynarodowego prawa humanitarnego. Wraz z przyjęciem protokołów dodatkowych ochrona ta została rozszerzona na całą ludność państw objętych konfliktem.
Zastosowanie do jeńców wojennych na terytorium okupowanym
Nie ma jednego jednolitego standardu dla administracji więziennych na terytoriach okupowanych, dlatego warunki obowiązujące w każdym z nich są często różne. Praca przymusowa może być wykorzystywana do realizacji celów militarnych, uzyskania zysków ekonomicznych lub wywierania presji psychologicznej. Na przykład na Ukrainie państwo zarabiało 100 000 dolarów miesięcznie na produktach wytwarzanych przez więźniów. Zyski z reżimów okupacyjnych, na 7 procentach terytorium Ukrainy, wynosiły od 300 000 do 500 000 dolarów.
W międzynarodowym konflikcie zbrojnym jeńcy wojenni muszą być traktowani humanitarnie w każdych okolicznościach. Oznacza to, że muszą być wolni od przemocy fizycznej, zastraszania, obelg i publicznego kuriozum. Należy im zapewnić minimalny standard wyżywienia i higieny. Konwencja genewska i jej protokół dodatkowy I zawierają kompleksową ochronę osób cywilnych internowanych podczas międzynarodowych konfliktów zbrojnych. W takiej sytuacji internowanie może być uzasadnione jedynie ważnymi względami bezpieczeństwa i nigdy nie jest formą kary.
Gdy jeńcy wojenni są przenoszeni z jednego państwa do drugiego, ich rzeczy osobiste i mienie podążają za nimi. Oznacza to, że więzień może domagać się odszkodowania za utracone lub skradzione mienie i wartość pieniężną. Jeśli Mocarstwo zatrzymujące popełniło błąd, jeniec może nadal być narażony na większe ryzyko. Ponadto jeniec wojenny musi zostać oficjalnie poinformowany o swoim wyjeździe i otrzymać nowy adres pocztowy, aby zapewnić mu wystarczającą ilość czasu na spakowanie bagażu i powiadomienie najbliższej rodziny.
Zakres
Zakres Konwencji Genewskiej może być mylący. W rzeczywistości nie ma definicji “osoby chorej”. Konwencja nie zawiera terminów sanatoria inwalidzkie, hydropatyczne czy prewencyjne. Zakres artykułu może być jednak określony przy użyciu ogólnych zasad i rozważań dotyczących końca. W poniższym artykule omówiono różne aspekty Konwencji i sposób, w jaki można je wykorzystać do określenia zakresu artykułu.
Pierwotnym celem Konwencji Genewskiej była ochrona rannych i ich rodzin. Jednak niektóre państwa zaczęły militaryzować cywilne szpitale, aby objąć je zakresem konwencji. Poprzez militaryzację szpitali, państwa poddają je wojskowej kontroli, zarządzaniu i dyscyplinie. Szpitale te są uznawane za ważne, jeśli leczą rannych sił zbrojnych. Zapis ten nie kwalifikuje jednak automatycznie szpitala jako objętego Konwencją Genewską.
Konferencja dyplomatyczna w Genewie w 1949 roku była reakcją na okrucieństwa II wojny światowej. W jej wyniku powstała IV Konwencja Genewska, która miała na celu ochronę ludności cywilnej w czasie wojny. Podczas gdy państwa Osi okupowały większość krajów, które negocjowały konwencję, mniejsze narody sprzeciwiały się zbytniemu rozszerzeniu uprawnień okupanta. Konwencja genewska uwzględniła jednak te obawy i została ostatecznie przyjęta.
Status MKCK
Rola MKCK w pomocy humanitarnej jest ściśle związana z pracą, którą wykonuje w terenie. Duża część tej pracy opiera się na obserwacjach poczynionych podczas operacji i często jest połączona z uzupełniającymi działaniami innych podmiotów. MKCK odgrywa ważną rolę strażnika międzynarodowego prawa humanitarnego, sygnalizując naruszenia, gdy mają one miejsce. W niektórych okolicznościach jest to jedyna możliwość. Pracownicy MKCK są przeszkoleni w zakresie rozpoznawania poważnych naruszeń konwencji genewskiej i sporządzają w tych sprawach raport dla Zgromadzenia Ogólnego.
Dyrekcja MKCK nadzoruje administrację organizacji. Składa się z dyrektora generalnego i trzech do siedmiu dyrektorów. Dyrektor generalny pełni funkcję szefa MKCK. Decyzje i działania organizacji są wiążące. Ponadto MKCK opiera się na silnych i sprawnych Towarzystwach Narodowych w prawie każdym kraju. Konwencja Genewska zobowiązuje wszystkie państwa do przestrzegania tych zobowiązań.
Statut MKCK jasno określa mandat organizacji. MKCK jest “strażnikiem” międzynarodowego prawa humanitarnego. Musi stosować międzynarodowe prawo humanitarne w każdej sytuacji konfliktu zbrojnego i musi rozpatrywać wszelkie skargi oparte na naruszeniach tego prawa. Do zadań MKCK należy również rozpowszechnianie wiedzy o międzynarodowym prawie humanitarnym i promowanie jego stosowania.
Podobne tematy