Znane jako Konwencje Genewskie, te cztery traktaty, jak również trzy dodatkowe protokoły, ustanawiają międzynarodowe standardy humanitarnego traktowania podczas wojny. Traktaty te zostały podpisane podczas I wojny światowej i nadal stanowią wytyczne dotyczące traktowania ludności cywilnej, która została przesiedlona w strefach wojennych. W strefach wojennych cywile są wysiedlani i cierpią z powodu swojego ciężkiego położenia. Zgodnie z Konwencjami Genewskimi, tacy uchodźcy mają prawo do minimalnego standardu życia, w tym żywności, odzieży i opieki medycznej.
Przedstawiamy materiał opracowany na zlecenie prosiak.pl
Artykuł 3 Konwencji Genewskiej z 1949 roku o ochronie ludności cywilnej
Niniejsza Konwencja reguluje sposób traktowania ludności cywilnej na okupowanym terytorium. Innymi słowy, nawet patrole działające na terytorium wroga muszą przestrzegać konwencji w kontaktach z cywilami. Początek stabilnego reżimu okupacji nie pozwala na wprowadzenie okresu przejściowego. Ponadto art. 49 zakazuje deportacji lub przekazywania cywilów z terytorium okupowanego. W praktyce jednak przepis ten był wielokrotnie łamany.
Konwencja z 1949 r. określiła również, co należy rozumieć przez jeńca wojennego (POW). Ponadto zakazała stosowania tortur jako sposobu wydobywania informacji od jeńców wojennych. Ponadto konwencja zakazuje ataków na cywilne szpitale i transporty medyczne. Określa również prawa internowanych, sabotażystów i ludności okupowanej. Konwencja ta zapewnia więc ochronę ludności cywilnej bez względu na okoliczności konfliktu.
Konwencja genewska o ochronie ludności cywilnej z 1951 r. zakazuje wykonywania egzekucji na ludności cywilnej w międzynarodowych konfliktach zbrojnych. Nie zabrania jednak wieszania rebeliantów za zdradę. Innym poważnym ograniczeniem jest to, że nie zakazuje niszczenia dóbr pierwszej potrzeby. Zakazuje również tortur, ale nie zapobiega egzekucjom. Ponadto ludność cywilna na obszarach objętych powstaniem może być narażona na inne formy zatrzymania, takie jak zmuszanie do pracy w charakterze niewolników.
Zgodnie z art. 3 konwencji genewskiej z 1949 r. o zapobieganiu działań wojennych ludność cywilna musi być chroniona przed atakami wrogich stron. Wojsko nie może celować w pojedynczych cywilów, gdyż mogłoby to być zabójcze dla ludności. Również władza okupacyjna ma zakaz głodzenia lub atakowania przedmiotów niezbędnych do przeżycia ludności cywilnej. Wreszcie atak na dzieło zawierające niebezpieczne siły nie może być wymierzony w ludność cywilną, nawet jeśli atak jest konieczny dla bezpieczeństwa.
Wspólny artykuł 3 jest często interpretowany niejednoznacznie, być może w celu osiągnięcia nieprecyzyjnego kompromisu. Chociaż niektóre państwa niechętnie go przyjęły, ostatnie wysiłki rozszerzyły jego zakres poprzez ustawodawstwo krajowe i interpretację sądową dokonaną przez sądy krajowe. Wysiłki te zapewniają ofiarom większą ochronę niż wdrażanie za pośrednictwem międzynarodowych trybunałów ad hoc. Jednakże termin “naruszenie” nie jest prawnie wiążący w każdym przypadku.
Chociaż nie ma wspólnej definicji “bojownika” na mocy konwencji genewskiej z 1949 r. o ochronie ludności cywilnej
Wspólny artykuł 3 można wdrożyć za pomocą ustawodawstwa krajowego i trybunałów lub poprzez uchwalenie przepisów, które ustalają odpowiedzialność jednostek. Zakres prawa humanitarnego jest jednak coraz szerszy, więc wysiłki zmierzające do opracowania jednolitych interpretacji powinny skupić się na rosnącym znaczeniu ustawodawstwa krajowego i międzynarodowych trybunałów karnych. Ponadto próby opracowania jednolitej interpretacji powinny skupić się na uwzględnieniu złożoności praw człowieka i zbrodni wojennych.
Pomimo swojej niejednoznaczności Konwencja genewska o ochronie ludności cywilnej z 1951 r. stanowi ważny kamień milowy w ochronie ludności cywilnej podczas wojny. Ten system ochronny jest bardziej skuteczny, gdy cywile są chronieni i bronieni. Istnieje jednak kilka kwestii, które muszą zostać rozwiązane, zanim GC IV będzie mogła zostać w pełni wdrożona. Chociaż GC IV jest kompleksowym traktatem, istnieją niejasności, które muszą zostać rozwiązane, aby pozostał on skuteczny.
Protokoły dodatkowe
Protokoły dodatkowe do Konwencji Genewskich z 1949 roku są ważnym zbiorem praw międzynarodowych. Pierwotna konwencja genewska z 1949 roku dotyczyła jedynie postępowania bojowników, nie uwzględniała natomiast praw ludności cywilnej podczas konfliktów zbrojnych. Dwa protokoły dodatkowe zostały przyjęte w 1977 roku, a trzeci w 2005 roku. Traktaty te uzupełniają Konwencję z 1949 roku i pomagają chronić ludność cywilną przed okrucieństwami wojny. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak te protokoły chronią ludność cywilną i ludzi, którzy w nich żyją.
Protokoły te zapewniają humanitarne traktowanie osób, które zostały ranne lub schwytane. Artykuł 5 przedstawia prawa osób pozbawionych wolności. Protokół zakazuje również ataków na obiekty cywilne lub źródła wody. Zakazuje również przesiedlania i wypędzania ludności cywilnej oraz stanowi, że osoby, które zostały uwięzione podczas konfliktu, powinny być traktowane w sposób humanitarny. Protokół ten wymaga również, aby wojsko wydawało charakterystyczne godło dla odróżnienia strony konfliktu zbrojnego.
Protokoły dodatkowe do konwencji genewskich zawierają nowe zasady traktowania ofiar konfliktów zbrojnych. Pierwszy protokół ma na celu wyjaśnienie terminów i zasad zawartych w konwencjach genewskich, natomiast drugi je uzupełnia. Protokoły mają zastosowanie do konfliktów zbrojnych z udziałem Wysokiej Umawiającej się Strony, niezależnie od jej jurysdykcji. Stosuje się je do konfliktów zbrojnych, w których dysydenckie siły zbrojne lub grupy zbrojne kontrolują część terytorium, znajdują się pod odpowiedzialnym dowództwem i prowadzą uzgodnione operacje wojskowe.
Trzecia Konwencja Genewska zobowiązywała wojowników do humanitarnego traktowania jeńców wojennych, a także nakładała na nich obowiązek ujawniania nazwisk jeńców. Trzecia Konwencja Genewska zobowiązywała również państwa wojujące do udzielania informacji dotyczących jeńców oraz do umożliwienia państwom neutralnym wizytacji obozów. Została ona ratyfikowana przez 194 państwa. Jednak protokoły dodatkowe nie zostały powszechnie ratyfikowane. Te prawa są ważnym krokiem w celu ochrony ludności cywilnej.
Zgromadzenie Ogólne ponownie podkreśliło znaczenie Drugiego Protokołu Dodatkowego. Zgromadzenie z zadowoleniem przyjęło również niedawny raport Sekretarza Generalnego na temat wdrażania międzynarodowego prawa humanitarnego. Zgromadzenie Ogólne potwierdziło również znaczenie Konwencji Genewskich i ich Protokołów oraz wezwało państwa członkowskie do ich pełnego przestrzegania. Ponadto Zgromadzenie Ogólne potwierdziło znaczenie konwencji genewskich w promowaniu międzynarodowego prawa humanitarnego. W rzeczywistości Zgromadzenie Ogólne rozważyłoby również przystąpienie do Protokołu fakultatywnego do Konwencji o prawach dziecka oraz Drugiego protokołu dodatkowego do konwencji genewskich.
Ponadto Protokoły dodatkowe do Konwencji Genewskiej z 1949 r. również zakazują użycia broni przeciwko ludności cywilnej. Zabraniają także używania emblematów ochronnych w celu oszukania sił przeciwnika. Czwarty Protokół stwierdza, że “naruszanie ludności cywilnej jest ciężkim wykroczeniem i może prowadzić do śmierci.”
Zastosowanie
Protokół do Konwencji Genewskich z 1949 roku zmienia istniejące Konwencje Genewskie z 1951 roku i rozszerza ich zastosowanie na pewne sytuacje. Protokół ma zastosowanie do pewnych sytuacji określonych w art. 2, który jest wspólny dla wszystkich konwencji, w tym konfliktów zbrojnych przeciwko dominacji kolonialnej, obcej okupacji, reżimowi rasistowskiemu oraz wykonywaniu prawa do samostanowienia. Protokół odwołuje się również do Karty Narodów Zjednoczonych, która określa pewne zasady prawa międzynarodowego.
Oprócz zapewnienia praw obu stronom konfliktu, Protokoły ustanawiają normy humanitarnego traktowania i karania w czasie wojny. Naruszenie konwencji jest karalne na mocy prawa międzynarodowego. Ciężkie naruszenia tych Konwencji są uznawane za zbrodnie wojenne. Ponadto Postanowienia Końcowe Konwencji określają procedury podpisania, ratyfikacji i wejścia w życie. Jednak proces składania wniosków do Konwencji jest długi i skomplikowany.
Konwencje genewskie mają zastosowanie do międzynarodowych konfliktów zbrojnych i niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych. W tych pierwszych chronią nieuprzywilejowanych wojowników. Nieuprzywilejowani wojownicy to osoby spełniające kryteria art. 4 konwencji. Do tej drugiej grupy należą cywile, którzy uczestniczą w działaniach wojennych bez upoważnienia. Mają oni prawo do takiej samej ochrony jak inni członkowie sił zbrojnych. Tak też jest w prawie międzynarodowym, które dzieli się na trzy części: Artykuł V: zastosowanie do Konwencji Genewskiej z 1949 roku oraz Artykuł VI.
Konwencje genewskie z 1949 roku były niekompletne. Po zimnej wojnie większość konfliktów zbrojnych stała się wewnętrznymi wojnami domowymi, w których żniwo ludności cywilnej było większe niż kiedykolwiek wcześniej. Dlatego też Konwencje Genewskie z 1949 roku były konieczną aktualizacją Konwencji Haskich z 1907 i 1899 roku. Nowy protokół odnosi się między innymi do tych kwestii. Nowe protokoły weszły w życie 21 października 1950 roku. Tak więc, należy koniecznie zrozumieć Konwencje Genewskie z 1949 roku przed podpisaniem jakichkolwiek traktatów.
Protokół do konwencji genewskich z 1951 r. wyjaśnia, że protokoły z 1949 r. mają zastosowanie do konfliktów zbrojnych między państwami-sygnatariuszami. Protokół z 1949 r. do konwencji dodaje język wyjaśniający, że konflikt zbrojny przeciwko obcej okupacji lub dominacji kolonialnej kwalifikuje się jako konflikt międzynarodowy. Jest to ważne, ponieważ gdy konflikt zbrojny spełnia te kryteria, podlega on pod Konwencje Genewskie. Ponadto Protokół do Konwencji Genewskich z 1949 r. zakazuje wykonywania egzekucji kogokolwiek bez wyroku sądowego i zapewnia gwarancje sądowe.
Protokół do Konwencji Genewskich stanowi, że Strony będą dążyć do szkolenia personelu medycznego i jego ochrony w czasie pokoju. Szkolenie personelu medycznego będzie prowadzone za pośrednictwem krajowych Towarzystw Czerwonego Krzyża. Personel ten będzie pomagał w realizacji Konwencji i Protokołu Genewskiego. Strony Konwencji i Protokołu muszą wprowadzić w życie tę część. Obowiązkiem Wysokich Umawiających się Stron jest wdrożenie tej sekcji.
Podobne tematy