Czy Konwencja Genewska ma zastosowanie do cywilów? Artykuł 2 Konwencji Genewskiej stanowi, że “osoby chronione nie mogą być przekazywane Mocarstwom nie będącym stronami.” Konwencja pozwala UCs na powrót do kraju zamieszkania po zakończeniu działań wojennych. Chroni ona również Mocarstwa nie będące stronami przed popełnianiem zbrodni wojennych i ludobójstwa na ludności cywilnej. Dlatego też konieczne jest zapewnienie, że UC są odpowiednio chronione i nie są naruszane.
Zapraszamy do lektury artykułu, który jest owocem naszego partnerstwa z magazynhistoryczny.pl
Artykuł 2
Postanowienia artykułu 2 Konwencji Genewskiej mają zastosowanie do osób cywilnych w konfliktach zbrojnych, w których nie są one uczestnikami walk. Ogólnie rzecz biorąc, postanowienia te wynikają z zasad humanitaryzmu, ustalonych zwyczajów i sumienia publicznego. Artykuł 2 Konwencji Genewskiej dotyczy również kwestii ochrony rozbitków cywilnych. W takich przypadkach rozbitkowi należy zapewnić pomoc i bezpieczeństwo.
Atak na istotny obiekt cywilny jest zabroniony. Istotnym obiektem cywilnym jest każde miejsce lub rzecz, która ma wartość utrzymania dla ludności cywilnej. Obejmuje to obszary rolnicze, uprawy, zwierzęta gospodarskie, instalacje wody pitnej, prace irygacyjne i inne obiekty, które wspierają życie cywilne. Atakowanie tych obiektów jest zabronione, chyba że odbywa się specjalnie w celu pozbawienia ich środków utrzymania. Motywem pozbawienia ich jest strona niekorzystna. Celem może być zagłodzenie ludności cywilnej lub zmuszenie jej do oddalenia się.
Zgodnie z Konwencją Genewską atak na obiekt cywilny jest zabroniony. Okupant nie może atakować obiektu cywilnego bez rozróżnienia go od celu wojskowego. Atak nie może również powodować przypadkowych lub nadmiernych ofiar cywilnych. Siłom zbrojnym zabrania się atakowania ludności cywilnej. Siły okupacyjne muszą powstrzymać się od atakowania obiektów cywilnych lub powodowania w nich szkód. Poza tym zabronione są również ataki na obiekty cywilne.
Ochrona ludności cywilnej na terytorium okupowanym
Zgodnie z Konwencją Genewską strony konfliktu mają obowiązek ochrony ludności cywilnej. W czasie wojny strony mogą podejmować środki kontroli i bezpieczeństwa, aby uniemożliwić cywilom bycie celem lub krzywdę ze strony drugiej strony. Najbardziej skrajną formą kontroli jest internowanie na okupowanym terytorium. Nie zawsze jednak jest to możliwe. W pewnych sytuacjach okupant może próbować zaprzeczyć prawnej kwalifikacji sytuacji jako okupacji.
Czwarta Konwencja, przyjęta w 1949 roku, dotyczy ochrony ludności cywilnej na terytorium okupowanym. Ma ona zastosowanie zarówno do międzynarodowych, jak i niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych. Choć w dużej mierze odzwierciedla to realia II wojny światowej, projektodawcy wyraźnie zamierzali chronić ludność cywilną poza terytorium państwa wojującego. Wystąpiły jednak znaczne problemy z wdrażaniem postanowień czwartej konwencji genewskiej.
Jednym z przykładów jest traktowanie dzieci. Dzieci poniżej 15 roku życia są chronione przez Konwencję Genewską. Konwencja gwarantuje również traktowanie kobiet w ciąży i matek małych dzieci. Postanowienia te zostały przedstawione w Protokole II do Konwencji. Obie strony mogą również podpisać umowy o wzajemnym uznaniu takich stref szpitalnych. Jednak te ograniczenia nie dotyczą wszystkich konfliktów. Dobrym pomysłem jest skonsultowanie się z prawnikiem, jeśli jesteś zaangażowany w strefę wojny.
Ochrona ludności cywilnej w szpitalach cywilnych
Konwencja genewska wymaga, aby wszystkie strony konfliktu przestrzegały praw ludności cywilnej w szpitalach cywilnych. Ochrona ludności cywilnej w szpitalach cywilnych trwa do czasu jej ustania lub jeśli zostanie wykorzystana do działań szkodliwych dla wroga. W takich przypadkach strony wydają ostrzeżenie dla drugiej strony, które musi określać termin, po którym ochrona może zostać zawieszona. Broń strzelecka i amunicja bojowników nie powinna znajdować się w szpitalach cywilnych.
Jako najwyższy standard, ochrona cywilów w szpitalach cywilnych jest obowiązkiem prawnym. Osoby cywilne pracujące w takich szpitalach nie powinny być nękane, zastraszane ani zagrożone. W ramach tego obowiązku są zobowiązani do noszenia naramiennika i dowodu tożsamości, a także muszą być identyfikowani na podstawie swoich obowiązków w szpitalu. Informacje te muszą być przechowywane w rejestrze szpitala. Ponadto kierownictwo szpitala musi zadbać o to, aby każdy cywil pracujący w szpitalach cywilnych był chroniony.
Ochrona UC
Ochrona ludności cywilnej zgodnie z Konwencją Genewską przewiduje pewne podstawowe prawa i wolności dla wszystkich osób w strefie konfliktu. Obejmują one prawo do indywidualnej lub zbiorowej pomocy, opieki medycznej, prawo do praktykowania religii oraz inne środki zadekretowane przez rząd. Strony konfliktu powinny dołożyć wszelkich starań, aby ułatwić rozproszonym rodzinom lub organizacjom uzyskanie informacji, a także powinny zapewnić, że organizacje te są akceptowalne i przestrzegają przepisów bezpieczeństwa.
Osoby zatrzymane powinny być przetrzymywane na terytorium Mocarstwa okupacyjnego i tam odbywać karę. Muszą być oddzielone od innych zatrzymanych i muszą mieć zapewnione warunki zdrowotne i higieniczne odpowiednie do ich potrzeb. Ich opieka medyczna musi być odpowiednia do ich stanu i w razie potrzeby muszą mieć dostęp do lekarza. Mogą również otrzymać pomoc duchową. Kobiety powinny być oddzielone od mężczyzn i muszą być bezpośrednio nadzorowane przez kobietę.
Kobiety są również chronione. Wśród przestępstw zakazanych przez tę Konwencję są: gwałt, zamachy na honor, przymusowa prostytucja, nieprzyzwoite napaści. Ponadto wszystkie osoby chronione przez Konwencję mają prawo do sprawiedliwego procesu i ochrony. Co więcej, nie mogą być poddawane szykanom, arbitralnym zatrzymaniom ani innym formom tortur. Konwencja genewska zakazuje również arbitralnego zatrzymania, jak również wydawania arbitralnych rozkazów przez władzę okupacyjną.
Ochrona ludności cywilnej w UC
Ochrona ludności cywilnej w UC jest wyłaniającym się priorytetem w międzynarodowym prawie humanitarnym. Konwencje genewskie definiują UCs jako osoby, które biorą udział w działaniach wojennych bez upoważnienia lub autorytetu rządu. Są oni również znani jako nieuprzywilejowani wojownicy, którzy spełniają kryteria artykułu 4 Konwencji. W wielu przypadkach prawa UCs mogą być chronione przez inny reżim niż cywile.
Mandaty misji pokojowych ONZ w zakresie ochrony ludności cywilnej obejmują ustanowienie środowiska ochronnego i dialog ze stronami konfliktu. Wszystkie elementy misji angażują się również w rzecznictwo polityczne, wspierają wysiłki na rzecz pojednania, prowadzą mediacje na rzecz pokoju i rozwiązują lokalne konflikty. Podstawową rolą misji pokojowej ONZ jest ochrona ludności cywilnej. Pozostałe mandaty obejmują monitorowanie i dokumentowanie naruszeń praw człowieka. ONZ przyjęła wiele rezolucji, które dotyczą tej kwestii.
Sprawozdanie C-34 zawiera zaawansowane sformułowania dotyczące ochrony ludności cywilnej, w tym środków odpowiedzialności i działań związanych ze sprawiedliwością. Przepisy dotyczące odpowiedzialności obejmują monitorowanie praw człowieka, zgłaszanie poważnych przestępstw i międzynarodowe postępowanie sądowe. Na przykład zbrojna obrona ludności cywilnej wymaga ochrony ludności cywilnej. Ponadto sprawozdanie wymaga, by siły pokojowe zapewniły wszystkie obiekty niezbędne do ochrony. Ochrona ludności cywilnej w UC wymaga również ochrony osób regularnie zaangażowanych w pracę humanitarną, w tym pracowników służby zdrowia, nauczycieli i innych specjalistów.
Ochrona ludności cywilnej w UC w rękach wroga
Zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym ochrona ludności cywilnej w UC na terenach kontrolowanych przez wroga jest nakazana w różnych kontekstach. Sytuacje te obejmują działania wojenne w środowisku międzynarodowym i niemiędzynarodowym. UC to osoby, które biorą udział w działaniach wojennych bez upoważnienia ze strony państwa przyjmującego. Chociaż niektóre zabezpieczenia są przewidziane dla cywilów w UC, większość z nich jest ograniczona do “chronionych cywilów”. Kategoria ta obejmuje szeroki zakres osób, ale jest przede wszystkim ograniczona do osób znajdujących się na terenach kontrolowanych przez wroga.
MKCK zainicjował projekt badawczy mający na celu zajęcie się pojęciem “bezpośredniego udziału w działaniach wojennych” w ramach międzynarodowego prawa humanitarnego. W badaniach tych MKCK starał się odpowiedzieć na trzy pytania związane z ochroną ludności cywilnej. Pierwsze pytanie odnosi się do tego, kiedy i gdzie ochrona cywilna jest zawieszona. Drugie pytanie odnosi się do tego, kiedy osoba cywilna bezpośrednio uczestniczy w działaniach wojennych. Jeśli tak jest, wówczas ochrona musi zostać zakończona.
GC IV stanowi ważny fundament ochrony ludności cywilnej. Jednak pomimo tego fundamentu pozostaje wiele niejasności dotyczących zakresu tej ochrony. Na przykład, osoba nie może być chroniona przed bezpośrednim atakiem, jeśli bezpośrednio uczestniczy w działaniach wojennych będąc w rękach wroga. Dlatego należy podjąć wszelkie środki ostrożności, aby ustalić, czy dana osoba jest cywilem i czy pełni funkcję bojową. W takich przypadkach należy założyć, że dana osoba jest cywilem, nawet jeśli nie bierze bezpośredniego udziału w działaniach wojennych.
Internowanie w UC w rękach wroga
W GC IV nie ma wyraźnego wyjątku dotyczącego internowania osób cywilnych w UC. Oznacza to, że osoba przebywająca w UC może zostać wzięta do aresztu, nawet jeśli jest osobą niebędącą uczestnikiem działań wojennych. Ponadto UC nie są uznawane za osoby cywilne w czasie pokoju; w związku z tym mogą one domagać się ochrony jedynie na podstawie prawa zwyczajowego. Protokół dodatkowy z 1977 r., art. 75, zapewnia podstawową ochronę cywilom w UCs.
Jako takie, prawo wymaga, aby rząd miał podstawę prawną do internowania cywilów w UCs. Osoby cywilne muszą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa na podstawie swojej działalności. Jeśli dana osoba nie stanowi zagrożenia, państwo może ją zwolnić lub zatrzymać w areszcie z okresowymi przeglądami. Internowanie cywilne musi jednak ustać, gdy ustaną przyczyny jego kontynuacji, a działania wojenne zostaną zakończone.
Internowaniu osób cywilnych w UC musi towarzyszyć dochodzenie sądowe. Każdy areszt śledczy lub więzienie musi posiadać ambulatorium i lekarza. Władze medyczne muszą zapewnić codzienne badania i dokumentację dla wszystkich internowanych. Ponadto, internowani powinni mieć zapewnione bezpłatne leczenie. Władza zatrzymująca musi wydać oficjalny raport medyczny i świadectwo.
Podobne tematy