Konwencja genewska definiuje chorych i rannych oraz ustala zasady opieki nad nimi i ich leczenia. Artykuł 78 zakazuje niektórych eksperymentów medycznych i okaleczeń fizycznych. Protokół nr 1 zabrania również wykorzystywania tkanek ludzkich w eksperymentach. Dzięki temu Konwencja jest bardzo ważna i wszyscy powinniśmy znać jej postanowienia. Poniżej wymieniono główne cele Konwencji Genewskich. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się o nich więcej.
Artykuł przygotowany z myślą o naszych czytelnikach, dzięki współpracy z spawanie.info.pl
Artykuł 78
Konwencja Genewska zakazuje stosowania przemocy wobec ludności cywilnej jako środka do uzyskania przewagi politycznej lub militarnej. Zabrania również brania zakładników i torturowania, a także innych form przemocy wobec jednostek. Ponadto Konwencja zakazuje stosowania kar zbiorowych, oraz innych przestępstw przeciwko godności osobistej. Zakazuje również wydawania wyroków sądowych bez należytego procesu. Dodatkowo Konwencja zakazuje dyskryminacji ze względu na rasę, religię i narodowość.
Konwencje genewskie stworzyły również doktrynę jurysdykcji uniwersalnej. Podczas gdy tradycyjna jurysdykcja terytorialna miała na celu ochronę suwerenności państwa nad jego obywatelami, jurysdykcja uniwersalna odzwierciedla przekonanie, że niektóre zbrodnie są tak poważne, że wchodzą w zakres prawa międzynarodowego, co sprawia, że oskarżony podlega jurysdykcji wszystkich państw sygnatariuszy. Stała się ona kluczowym narzędziem egzekwowania prawa międzynarodowego. W wielu przypadkach działania MKCK na rzecz ochrony ludności cywilnej zapobiegły masowym ofiarom.
W wielu przypadkach postępowanie z art. 78 może być właściwe, gdy nie ma wystarczających dowodów, aby sąd uwzględnił wniosek o kontrolę, lub gdy decyzja jest oczywiście nieuzasadniona lub nieprawidłowa. Celem takiego odwołania jest zmuszenie organu państwowego do podjęcia działań lub uniemożliwienie mu działania poza jego uprawnieniami. Aby jednak wnieść odwołanie, wnioskodawca musi najpierw wyczerpać wszystkie administracyjne środki odwoławcze. Wyjątki od tej zasady obejmują daremność administracyjnych środków odwoławczych, nieodwracalną szkodę oraz działania niezgodne z konstytucją.
Konwencja genewska chroni również personel medyczny oraz rannych i niedołężnych żołnierzy. Zapobiega torturom i zamachom na godność jeńców wojennych. Zabrania także ataków na szpitale i transporty medyczne obsługiwane przez ludność cywilną. Oprócz tego konwencja chroni również prawa sabotażystów i internowanych. Konwencja określa również sposób traktowania ludności okupowanej. Jeśli twój kraj jest sojusznikiem w społeczności międzynarodowej, powinieneś przestrzegać tych zasad.
Kapelani mają prawo do posługi jeńcom wojennym
Artykuł 37 Konwencji Genewskiej umożliwia kapelanowi mocarstwa zatrzymującego posługę jeńcom wojennym. Nakreśla on ramy dla wyznaczenia wykwalifikowanego świeckiego lub duchownego. Artykuł ten ma na celu wzmocnienie prawa do pomocy duchowej dla więźniów oraz ich prawa do praktyk religijnych. Jednakże, jeśli kapelan nie jest wyznaczony przez Mocarstwo zatrzymujące, może on zostać wyznaczony przez organ zarządzający.
Amerykańscy kapelani, którzy zgłosili się na ochotnika do posługi nazistom w obozach koncentracyjnych, byli rasą szczególną. Widzieli w nich ludzi, a nie dzieci ciemności, i próbowali ich przemieniać. Kapelani, którym zlecono służbę w niesławnym obozie koncentracyjnym w Norymberdze, otrzymali brzemię: obowiązek przywrócenia tych masowych morderców do światła. W ich własnych krajach Konwencja Genewska zezwala kapelanom na posługę jeńcom wojennym w ich więzieniach.
W większości sytuacji kapelani nie są uważani za jeńców wojennych. W większości przypadków nie są, ale ich opieka religijna jest niezbędna. Konwencja genewska przyznaje im prawo do posługi jeńcom wojennym w sposób zgodny z ich przekonaniami i ich świętością. Kapelani mają również prawo do odwiedzania więźniów poza ich obozami, pod warunkiem, że władza przetrzymująca zapewni im transport.
W przypadku nagłych wypadków medycznych, opieka medyczna powinna być dostępna dla jeńców wojennych. Mocarstwo zatrzymujące musi zapewnić więźniom odpowiednią opiekę medyczną i dietę. Jest to szczególnie ważne, jeśli istnieje ryzyko wystąpienia chorób zakaźnych, takich jak gruźlica. Mocarstwo zatrzymujące powinno płacić za opiekę medyczną nad jeńcami wojennymi. Jeśli leczenie jest konieczne, Mocarstwo zatrzymujące pokryje jego koszty.
Protecting Powers lend their good offices to settle disagreement
Gdy skonfliktowane Strony nie zdołają rozwiązać sporów samodzielnie, Protecting Powers może użyczyć swoich dobrych usług w celu rozwiązania sporu. Mogą one na przykład zaproponować neutralne terytorium na spotkanie przedstawicieli. W każdym przypadku Strony muszą ułatwić delegowanie delegatów Mocarstw Opiekuńczych. Często organ neutralny, taki jak Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, może być użytecznym mediatorem.
Korzystanie z odpowiedniego systemu rodzi spory. Odpowiedni HCP muszą podjąć trzy zestawy zobowiązań ułatwiających wykonywanie powierzonych im zadań. Zobowiązania te obejmują wykorzystanie urządzeń i zasobów niezbędnych do wykonania zadań. Zobowiązania leżące u podstaw HCP muszą być jasno wyartykułowane w Traktacie. W przypadku konfliktów Mocarstwa chroniące muszą zapewnić, że świadczą swoje dobre usługi w sposób podatny na kontrolę.
Protokoły
Konwencje genewskie z 1949 r. były niekompletne i poniosły zdecydowaną porażkę. Charakter konfliktów zbrojnych uległ zmianie i większość toczonych walk to obecnie wewnętrzne wojny domowe. Ten nowoczesny rodzaj wojny zbierał ogromne żniwo wśród ludności cywilnej. Protokoły z 1949 roku miały za zadanie zmodernizować i uaktualnić wcześniejsze konwencje haskie. Jednak wiele osób wyraziło sceptycyzm, że są one skuteczne. A szkoda, bo pełnią one ważną funkcję.
Konwencje Genewskie z 1949 roku zawierały postanowienia dotyczące traktowania jeńców wojennych. Dotyczyły one warunków panujących w obozach jenieckich. Inne postanowienia dotyczyły potrzeb intelektualnych i moralnych jeńców wojennych. Protokoły dotyczyły również wewnętrznej dyscypliny obozowej, przepisów dotyczących rangi i statusu oraz pracy wykonywanej przez jeńców wojennych. Konwencja dotyczyła również zakończenia niewoli i repatriacji jeńców wojennych po zakończeniu konfliktu.
Po traktatach z 1949 roku powstały trzy protokoły dodatkowe. Wyznaczają one standardy humanitarnego traktowania w czasie wojny. Pierwotnie zostały podpisane w 1864 roku, a następnie aktualizowane w 1905, 1929 i 1949 roku. Obecnie Konwencje Genewskie zostały ratyfikowane przez 196 narodów. Jednak ponowna analiza konwencji genewskich z 1949 roku pomoże nam zrozumieć, jak działają one w praktyce. Na przykład Protokoły określają sposób traktowania jeńców wojennych, którzy zostali poddani torturom.
Konwencje Genewskie z 1949 roku zostały rozszerzone o większą ochronę jeńców wojennych. Protokoły stanowią, że jeńcy wojenni nie powinni być torturowani, powinni mieć zapewnione odpowiednie wyżywienie oraz prawo do kontaktu z rodziną. Organizacje Czerwonego Krzyża muszą kontrolować ich warunki, gdy tylko dojdzie do konfliktu, a protokoły są przydatnym narzędziem w przygotowaniu UPSC. W artykule omówiono zasady i znaczenie Konwencji Genewskich oraz Protokołów do Konwencji Genewskich
Państwa Strony
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności zakazuje państwom naruszania praw osoby ludzkiej. Zakazuje również deportacji osób, brania zakładników, torturowania, stosowania kar zbiorowych oraz wykroczeń przeciwko godności osobistej. Ponadto zakazuje dyskryminacji ze względu na rasę, religię i narodowość. Państwa Strony Konwencji zobowiązują się do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu zapobiegania naruszeniom tych praw.
Zgodnie z Konwencją każde Państwo-Strona musi zapewnić, że na jego terytorium zabronione są akty tortur. Czynów tych musi dokonywać funkcjonariusz publiczny lub osoba działająca w charakterze urzędowym. Inne formy tortur również mogą być zakazane. Właściwe organy państwa muszą rozważyć wszystkie istotne względy i zapewnić, że wszelkie podejrzane przypadki są badane bezstronnie. Oceniając, czy należy ścigać kogoś za tortury, muszą upewnić się, że państwo będzie przestrzegać swoich zobowiązań.
Konwencja genewska, 1949, zapewnia ochronę ludności cywilnej podczas konfliktu. Jest ona deklaracją zwyczajowego prawa międzynarodowego. Art. 3 ust. 1 zakazuje czynów popełnionych w ramach konfliktu zbrojnego lub w bliskim z nim związku, w tym czynów skierowanych przeciwko nieaktywnym uczestnikom. Ponadto obejmuje on zbrodnie przeciwko ludzkości. Artykuł ten nie jest ograniczony do konfliktu zbrojnego; obejmuje również nowe formy wojny.
Konwencje Genewskie zawierają cztery główne traktaty. Traktaty te wyznaczają normy prawa międzynarodowego dotyczące traktowania nie-kombatantów i jeńców wojennych. Nie dotyczą one użycia broni podczas konfliktu zbrojnego; zamiast tego kwestię tę regulują konwencje haskie i protokół genewski. Zostały one założone przez dwóch młodych mężczyzn, Henry’ego Dunanta i Gustave’a Moyniera. A teraz, ponad sto lat później, Konwencje Genewskie stały się częścią prawa światowego.
Podobne tematy