Konstytucja Filipin została uchwalona w 1987 roku i powołuje Komisję Praw Człowieka. Komisja ta skupia się na równości i niedyskryminacji. Składa się ona z przewodniczącego i czterech członków. Ci czterej członkowie są odpowiedzialni za zapewnienie poszanowania i ochrony praw człowieka. Komisja pracuje również nad egzekwowaniem istniejących praw dotyczących praw człowieka. Jej mandat polega na zapewnieniu, że Filipiny pozostaną miejscem, gdzie prawa człowieka są szanowane i przestrzegane.
Artykuł 21
Artykuł 21 konstytucji o prawach człowieka z 1987 roku mówi, że każdy człowiek ma prawo do nauki. Prawo to jest bezpłatne i obowiązkowe na wszystkich etapach dzieciństwa, na poziomie podstawowym i średnim. Przewiduje ono również prawo do edukacji technicznej i zawodowej. Państwo musi zagwarantować te podstawowe prawa i promować ich realizację. Edukacja powinna zmierzać do pełnego rozwoju osobowości ludzkiej, oraz ochrony praw człowieka. Powinna również promować tolerancję wśród wszystkich grup. Prawo do edukacji musi być respektowane przez państwo i społeczeństwo.
Nikt nie może być pozbawiony praw politycznych z powodu popełnienia czynu zabronionego ze względu na użyteczność publiczną lub bezpieczeństwo narodowe. Nikt nie może być pozbawiony praw majątkowych z powodu popełnienia czynu, który nie ma podstawy prawnej. Prawo osoby do pracy może być ograniczone tylko wtedy, gdy ustawa uzna to za konieczne. Jednakże żadna osoba ani grupa nie może być poddana dyskryminacji lub niesprawiedliwemu traktowaniu ze względu na swoje obowiązki zawodowe.
Siły zbrojne są odpowiedzialne za obronę i bezpieczeństwo kraju i przestrzegają neutralności politycznej. Ponadto obowiązują traktaty i ogólnie uznane zasady prawa międzynarodowego. Prawa cudzoziemców są chronione zgodnie z prawem międzynarodowym. Urzędnicy państwowi są odpowiedzialni przed narodem i służą społeczeństwu oraz zachowują neutralność polityczną. Podlegają oni również prawom swoich państw. Ponadto art. 21 konstytucji z 1987 r. dotyczący praw człowieka przewiduje ochronę wolności religijnej i wolności słowa.
Prezydent może uczestniczyć w Zgromadzeniu Narodowym, aby wyrazić swoje poglądy, może to zrobić również poprzez napisanie orędzia. Wszystkie akty prezydenta muszą być sporządzone na piśmie i kontrasygnowane przez premiera i członków Rady Państwa. Przepisy te odnoszą się również do urzędu prezydenta. Nie może on jednak sprawować jednocześnie urzędu premiera i Rady Państwa, ani żadnego innego stanowiska publicznego lub prywatnego. Prezydent ma również zakaz bycia skazanym za przestępstwo kryminalne w trakcie sprawowania urzędu. Przestępstwa karne są zdefiniowane w ustawie.
Ochrona do klauzuli pracy
Zawarta w Konstytucji klauzula ochrony do pracy ma kilka konsekwencji dla społeczeństwa. Państwo musi promować pełne zatrudnienie i równość szans na zatrudnienie, zapewnić bezpieczne, humanitarne warunki pracy i godną płacę. Musi również zagwarantować pracownikom prawo do samoorganizacji, negocjacji zbiorowych i pokojowego współdziałania. Pracownicy i pracodawcy muszą współpracować przy tworzeniu polityki, która ma na celu wspieranie ich interesów. Wzajemne przestrzeganie jest wymagane, gdy nie można go osiągnąć poprzez ustawodawstwo lub inne środki.
Klauzula równej ochrony w Konstytucji pozwala państwu chronić całą pracę i sprawiedliwie ją klasyfikować. Podczas gdy prawo pracy może być pro-pracownicze i zapewniać korzyści pracownikom, korzyści dla kierownictwa mogą być niedopuszczalne. Podobnie, klauzula ochrony pracy ma zapewnić, że układy zbiorowe są rozsądne. Układy te zazwyczaj wymagają stosowania mechanizmów składania skarg i dobrowolnego arbitrażu. Nie uniemożliwia to jednak pracownikowi wniesienia pozwu do sądu, a pracodawcy mogą kwestionować niesprawiedliwe traktowanie w sądach.
Komisja ds. Mianowania
Komisja Praw Człowieka jest organem regulującym mianowanie urzędników państwowych, w tym sędziów. Artykuł XIII Konstytucji z 1987 roku przewiduje powołanie tego organu. Składa się on z przewodniczącego i czterech członków, którzy są urodzonymi obywatelami Filipin, mają co najmniej 35 lat i nie są kandydatami na stanowiska wyborcze w wyborach poprzedzających ich mianowanie. Komisja orzeka większością głosów członków.
Filipińska Komisja Praw Człowieka jest organem, który jest regulowany przez konstytucję. Zgodnie z jej statutem, jej członkowie muszą być urodzonymi w stanie naturalnym obywatelami Filipin. Większość komisarzy musi być prawnikami. Organ ten może również wydawać zalecenia dla Kongresu. Zadaniem tego organu może być badanie skarg i wdrażanie prawa. Oczekuje się, że zostanie on utworzony po zorganizowaniu XIX Kongresu Filipin.
Nominacje i mianowania to jedyne stanowiska, które wymagają przesłuchania potwierdzającego. Nominacja i mianowanie wiceprezydenta są rozpatrywane oddzielnie przez obie izby Kongresu. Z kolei nominacje na rzecznika i sędziów nie wymagają potwierdzenia przez Komisję ds. Mianowania. W takich przypadkach Rada Sądownictwa i Adwokatury przygotowuje krótką listę kandydatów. Następnie prezydent wybiera osobę spośród tej listy.
Państwo wspiera uczciwe i sprawiedliwe społeczeństwo, w tym równy dostęp do usług publicznych. Zakazuje dynastii politycznych i zapewnia, że ludzie nie są dyskryminowani. Utrzymuje kulturę uczciwości i rzetelności w służbie publicznej oraz zapewnia przejrzystość i odpowiedzialność we wszystkich transakcjach dotyczących interesu publicznego. Jeżeli dana osoba narusza którąkolwiek z tych zasad, może być ścigana i/lub skazana.
Artykuł 2 (1) ICCPR
Jednym z głównych organów traktatowych ONZ zajmujących się prawami człowieka jest Komitet Praw Człowieka. Jego głównym celem jest sprawdzanie, czy państwa przestrzegają ICCPR. Otrzymuje on raporty państw, skargi indywidualne, skargi międzypaństwowe oraz oświadczenia merytoryczne. Prowadzi również ogólne dyskusje na temat ICCPR. Komitet składa się z 18 niezależnych ekspertów, którzy spotykają się trzy razy w roku w niepełnym wymiarze godzin. Każde państwo jest zobowiązane do składania Komitetowi Praw Człowieka raportu na temat wdrażania przez nie ICCPR. W sprawozdaniu każdego państwa wymienia się jego zgodność z postanowieniami art. 2 ust. 1 MPPOiP.
Chociaż ICCPR nie jest prawnie wiążący, posiada prawa materialne, które mogą być analizowane pod kątem indywidualnych przypadków. Na przykład prawo do życia zawarte w art. 6 dotyczy arbitralnego pozbawienia życia. Nie jest to absolutny zakaz odbierania życia, jak się powszechnie uważa. W sprawie Guerreno V. Columbia policja zabiła człowieka, kierując się bezpieczeństwem narodowym, ale Komisja Praw Człowieka uznała, że prawo krajowe nie może uzasadniać odebrania mu życia “arbitralnie”.
ICCPR zakazuje również wojny, nienawiści religijnej i podżegania do przemocy. Działania te mogą być legalne, ale często charakteryzują się złą intencją. W związku z tym należy pamiętać, że działania te mogą być uznane za naruszenie art. 2 (1) MPPOiP. Najważniejszy jest jednak pierwszy z tych przepisów. Drugi ustęp, który mówi, że “nikt nie może być umyślnie pozbawiony życia”, skupia się na promowaniu prawa do życia.
Wreszcie, ICCPR chroni integralność krajowych lub globalnych przestrzeni informacyjnych. W tym kontekście może być konieczna ochrona krajowych lub globalnych przestrzeni informacyjnych przed atakami i innymi zagrożeniami dla zaufania publicznego. Jeśli jednak ICCPR nie chroni tych wartości systemowych, to i tak powinny być one chronione przez inne zasady. Przepisy te istnieją w celu ochrony praw człowieka. Jeśli nie są one przestrzegane, to ICCPR może nie mieć zastosowania do takich sytuacji.
Prawo do pokojowych zgromadzeń
Filipińska Komisja Praw Człowieka (CHR) przypomniała przywódcom rządowym i władzom o ich prawie do wolności słowa i pokojowych zgromadzeń. Szef PNP Vicente Danao, Jr, który wcześniej powiedział, że policja nie będzie miała problemu z grupami pro-Marcos, wydał od tego czasu przeprosiny. PNP stwierdziło również, że dysydenci powinni wykorzystać wiec do refleksji nad “ludzkimi krzywdami”.
Ustawa o prawach chroni dwa odrębne prawa: prawo do składania petycji do rządu i prawo do zgromadzeń. Chociaż słowo zgromadzić jest użyte w Bill of Rights w liczbie pojedynczej, niektóre sądy sugerują, że ta klauzula chroni tylko prawo do składania petycji do rządu. Przecinek po słowie “zgromadzać się” jest pozostałością po wcześniejszych wersjach dokumentu. W czasie debat w Izbie Reprezentantów, łączył on słowo “zgromadzenie” z aresztowaniem Williama Penna.
Prawo do pokojowego zgromadzenia jest podstawą prawa do wolności zgromadzeń, które chroni prawo do publicznych spotkań i dyskusji. Gwarantuje ono prawo do odbycia pokojowego zgromadzenia w celu opowiedzenia się za zmianami lub podniesienia świadomości na temat kwestii społecznych. Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. prawa do pokojowych zgromadzeń (CRPE) omawia prawa i korzyści wynikające z prawa do pokojowych zgromadzeń. Prawo do pokojowych zgromadzeń chroni jednostki przed przemocą i groźbami.
Prawo do wolności zgromadzeń i stowarzyszeń jest chronione przez kilka traktatów międzynarodowych. ICCPR i ICESCR obejmują prawo do wolności zgromadzeń i zrzeszania się. Prawo do wolności zgromadzeń i stowarzyszeń jest również chronione przez CRPD. W Australii prawo do wolności zrzeszania się obejmuje prawo do pokojowych protestów. Ponadto prawo do wolności zrzeszania się obejmuje prawo do łączenia się i tworzenia stowarzyszeń.
Podobne tematy