Konwencja Genewska z 1927 r. reguluje uznawanie i wykonywanie orzeczeń arbitrażowych w międzynarodowych umowach handlowych. Ma ona zastosowanie do wszystkich orzeczeń arbitrażowych wydanych po otwarciu Protokołu Genewskiego w sprawie klauzul arbitrażowych w dniu 24 września 1923 r. Konwencja ta jest otwarta do podpisu dla wszystkich sygnatariuszy Protokołu z 1923 roku. Aby Konwencja Genewska 1927 nabrała mocy prawnej, musi być ratyfikowana przez stronę lub strony. Może być ona ratyfikowana tylko przez członków Ligi Narodów lub przez państwa nie będące członkami Ligi Narodów, które ratyfikowały Protokół z 1923 r. Po ratyfikacji strona lub strony ratyfikujące muszą złożyć dokument Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Sekretarz Generalny powiadomi następnie wszystkich sygnatariuszy.
Ratyfikacja
Konwencje Genewskie obowiązują od 1949 roku. Od tego czasu konwencje ratyfikowało 147 państw, co czyni je najbardziej kompleksowymi traktatami o prawach człowieka na świecie. Na początku lat 90-tych rozpadł się Związek Radziecki, a konwencje ratyfikowało dodatkowo 26 państw. W tym procesie liczba państw, które ratyfikowały konwencje znacznie wzrosła. Obecnie konwencje zostały ratyfikowane przez 165 państw, a kilka kolejnych jest w drodze.
Protokół stał się definiującym dokumentem prawa międzynarodowego. Jest to układ między państwami, który zakazuje stosowania środków chemicznych w konfliktach zbrojnych. Umowa ta nie dotyczy jednak wszystkich rodzajów broni masowego rażenia. Nie zabrania ona stosowania broni masowego rażenia, takich jak miny lądowe i bomby. Jednak pewne substancje są nadal zakazane. W przeciwieństwie do wielu innych rodzajów broni, środki chemiczne i biologiczne mogą powodować poważne problemy zdrowotne lub śmierć.
Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiąt dni po jej podpisaniu przez dane państwo. Po tym czasie każde państwo może ją wypowiedzieć, składając pisemną notyfikację Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jeśli to nastąpi, wypowiedzenie Konwencji wejdzie w życie po upływie roku od momentu, gdy państwo powiadomi Sekretarza Generalnego. Państwo może w tym samym czasie ratyfikować tylko jedną konwencję.
Przystąpienie
Przystąpienie do Konwencji jest procedurą podejmowaną przez państwo w celu przystąpienia do niej. W tym celu państwo musi złożyć Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokument przystąpienia. Państwo może następnie oświadczyć, że Konwencja rozciąga się na całość lub część jego terytorium. Po dokonaniu tego państwo zostaje przyjęte do Konwencji. Sekretarz Generalny Ligi Narodów zakomunikuje taką ratyfikację lub przystąpienie innym Wysokim Umawiającym się Stronom.
Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie sześciu miesięcy od złożenia dwóch dokumentów ratyfikacyjnych przez Wysokie Umawiające się Strony. Jeżeli ratyfikują ją więcej niż dwa państwa, Konwencja wchodzi w życie dla nich. Jednakże państwo może zgłosić swoje przystąpienie do konwencji również po tym, jak konwencja zaczęła obowiązywać w jego kraju. Ratyfikacje i notyfikacje przystąpienia państw stają się skuteczne sześć miesięcy po ich otrzymaniu przez Szwajcarską Radę Federalną.
Gdy państwo stanie się sygnatariuszem konwencji genewskiej, będzie zobowiązane do przestrzegania jej postanowień. Ponadto będzie ona miała zastosowanie do orzeczeń arbitrażowych wydanych po otwarciu w Genewie w 1923 r. protokołu w sprawie klauzul arbitrażowych. Po uzyskaniu statusu sygnatariusza konwencji państwo może zdecydować się na przystąpienie do konwencji genewskiej, jeśli nie było jednym z państw sygnatariuszy. Protokół z 1923 roku jest najwcześniejszą i najbardziej kompleksową międzynarodową umową arbitrażową.
Wygaśnięcie
Konwencje genewskie to umowy międzynarodowe regulujące konflikty zbrojne. Naród sygnatariusz musi przestrzegać praw jeńców wojennych, w tym ochrony przed przemocą, zniewagami i publiczną ciekawością. Konwencje zabraniają również stosowania środków odwetu wobec jeńców wojennych. Konwencje z 1949 roku nie były jednak w pełni skuteczne i były przestarzałe. Ponadto konflikty zbrojne w erze pozimnowojennej były zazwyczaj asymetryczne i powodowały znacznie większe straty wśród ludności cywilnej.
Konwencja ta będzie miała zastosowanie do orzeczeń arbitrażowych wydanych po otwarciu Protokołu w sprawie klauzul arbitrażowych w dniu 24 września 1923 roku i jest ważna do dnia 1 kwietnia 1927 roku. Po tej dacie nie będzie już obowiązywała państw, które nie są członkami Ligi Narodów. Państwa, które pragną ratyfikować niniejszą konwencję, muszą zawiadomić Sekretarza Generalnego o swoim zamiarze przystąpienia do niej. Muszą one przesłać dokument przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu, który złoży go w archiwach Ligi.
Stany Zjednoczone i Związek Radziecki były przeciwne, więc protokół został ponownie przedłożony Senatowi do zatwierdzenia. Sowieci nie dali się jednak przekonać i głosowali przeciwko niemu. Ta decyzja ostatecznie utorowała drogę do powstania Protokołu Genewskiego. W kolejnych latach protokół był w dużej mierze ignorowany, ale nadal pozostaje ważnym porozumieniem międzynarodowym, które zakazuje zbrodni wojennych i promuje pokój.
Wypowiedzenie
Niniejszy Protokół może zostać wypowiedziany przez Umawiające się Państwo z rocznym wyprzedzeniem. Zawiadomienie musi być przesłane do Sekretarza Generalnego Ligi Narodów, który przekaże je wszystkim Państwom Sygnatariuszom. Po upływie roku od jego otrzymania wypowiedzenie nabiera mocy i przestanie wywierać jakiekolwiek skutki, o ile nie zostanie złożone nowe. Wypowiedzenie ma zastosowanie tylko do terytorium państwa notyfikującego.
Konwencja z 1927 r. wymienia “appel, opposition i pourvoi en cassation” tylko w niektórych przypadkach. Pozostawia to w dużej mierze bez wpływu na skutki innych środków prawnych i ustawodawstwa. W rezultacie konwencja z 1927 r. jest nadal cennym krokiem naprzód, ale daleko jej do współczesnych wymogów gospodarczych. Tekst konwencji jest pomocnym źródłem informacji. Należy go jednak czytać uważnie i krytycznym okiem.
Zakres
Konwencja genewska ma pewne istotne ograniczenia, które mogą utrudniać ustalenie, czy ma ona zastosowanie do konkretnego przypadku. Państwa mogą oświadczyć, że konwencja ma zastosowanie wyłącznie do orzeczeń, które miały miejsce w innym państwie, lub mogą ograniczyć jej zastosowanie do stosunków handlowych lub umownych. W takim przypadku Konwencja może nie być dla Ciebie najlepszym rozwiązaniem. Nadal jednak istnieją pewne ważne wyjątki od Konwencji Genewskiej, które mogą być dla Ciebie korzystne.
Konwencja wchodzi w życie w dniu złożenia jej przez państwo ratyfikujące lub przystępujące. Państwo to musi powiadomić Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych co najmniej dziewięćdziesiąt dni przed jej wejściem w życie. Konwencja nie wejdzie w życie, o ile i dopóki państwo trzecie nie ratyfikuje jej lub nie przystąpi do niej. Gdy to nastąpi, będzie ona skuteczna i możliwa do wyegzekwowania.
Konwencje genewskie z 1949 roku nie były kompletne. W świecie po zimnej wojnie zmienił się charakter wojny. Większość konfliktów to wewnętrzne wojny domowe, a żniwo wśród ludności cywilnej wzrosło. Nowe Konwencje Genewskie zostały stworzone w celu ochrony ludności cywilnej, ale Konwencje Haskie z 1899 i 1907 roku są nadal aktualne. To sprawia, że Konwencje Genewskie są dziś tak ważne. Społeczność międzynarodowa jest dzięki nim lepszym miejscem.
Zastosowanie
Konwencja genewska z 1927 roku miała na celu usunięcie zbędnych przeszkód w uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych. Ustanowiła ona domniemanie mocy wiążącej orzeczeń arbitrażowych, uchyliła wymóg podwójnego exequatur i odwróciła ciężar dowodu dla uznania. Pozostawiła jednak otwartą możliwość odmowy uznania lub wykonania zagranicznego orzeczenia przez sądy umawiających się państw. W celu zapewnienia uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych konwencja zawiera kilka postanowień, które mają zastosowanie do sporów między państwami.
Konwencja genewska z 1927 r. stanowi, że spory między wysokimi umawiającymi się stronami rozstrzyga Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej. Spory wynikające z Konwencji mogą być rozstrzygane w jednym z organów sądowych lub pozasądowych Konwencji. Wysokie Umawiające się Strony muszą się ze sobą konsultować przed wniesieniem roszczenia do arbitrażu. Wysokie Umawiające się Strony powinny również zadbać o to, by informować się wzajemnie o wszelkich zmianach lub uzupełnieniach swoich krajowych przepisów ustawowych lub wykonawczych.
Niniejsza konwencja wchodzi w życie w trzy miesiące po jej podpisaniu przez dwie lub więcej Wysokich Umawiających się Stron. Po tym terminie państwa należące do Ligi Narodów mogą ją wypowiedzieć. W tym przypadku Sekretarz Generalny Ligi Narodów zawiadomi wszystkie Wysokie Układające się Strony w uwierzytelnionym odpisie i poinformuje je o dacie jego otrzymania. Wypowiedzenie niniejszej konwencji jest ważne tylko wobec państwa, które je zgłosiło.
Implementacja
Implementacja Konwencji Genewskiej to proces wprowadzania w życie określonego aktu prawa międzynarodowego w konflikcie. Uprawomocnienie się pojedynczego orzeczenia arbitrażowego może trwać nawet pięć lat. Proces rozpoczyna się w momencie podpisania konwencji genewskiej przez państwo-sygnatariusza. Pozwala to stronie na egzekwowanie orzeczenia arbitrażowego w innym kraju. Gdy to nastąpi, orzeczenie arbitrażowe staje się ostateczne i wiążące. Jeśli państwo-sygnatariusz nie jest w stanie wykonać orzeczenia arbitrażowego, można się od niego odwołać.
Konwencje genewskie opierają się na idei jurysdykcji uniwersalnej. Koncepcja ta zasadniczo zastępuje tradycyjną jurysdykcję terytorialną, która miała na celu poszanowanie suwerenności państwa nad jego obywatelami. Zasadniczo zbrodnie przeciwko ludzkości są zbrodniami przeciwko interesom społeczności międzynarodowej i rodzaju ludzkiego. Tym samym jurysdykcja uniwersalna rozciąga się na wszystkie państwa-sygnatariuszy. Nie oznacza to jednak, że zbrodnie te mogą być popełnione przez kogokolwiek innego niż państwo-sygnatariusz.
Konwencje Genewskie z 1949 roku mają powszechną ratyfikację. Protokoły dodatkowe nie są jednak powszechnie ratyfikowane. Mimo to należą one do najbardziej powszechnie akceptowanych instrumentów prawnych. Druga Konwencja Genewska została przyjęta 8 czerwca 1977 roku i ma zastosowanie do niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych. Pierwsza Konwencja Genewska i jej kolejne protokoły zostały ustanowione w celu ochrony praw jeńców wojennych. Istnieje również wiele innych istotnych międzynarodowych praw humanitarnych.
Podobne tematy