Konwencje genewskie zakazują tortur oraz okrutnego, poniżającego lub nieludzkiego traktowania kogokolwiek, także tych, którzy znajdują się w rękach wroga. Zakazują również brania zakładników i zabraniają okaleczania zmarłych. Zakazują także niesprawiedliwych procesów. Nakazują także leczenie i zbieranie chorych i rannych. Wzywają także strony konfliktu do wprowadzenia w życie wszystkich lub części Konwencji Genewskich. Choć nie zmieniają one statusu prawnego stron konfliktu, to prawa, które przyznają, są cenne.
Artykuły 22-24
Artykuły 22-24 Konwencji Genewskiej stanowią, że osoba, która jest poddana konfliktowi zbrojnemu lub okupacji zbrojnej, ma prawo do ochrony. Należy jednak pamiętać, że konwencja ta obejmuje jedynie osoby uczestniczące w konflikcie, a nie obywateli państw nieobjętych konwencją lub państw sojuszniczych utrzymujących normalne stosunki dyplomatyczne. Artykuły 22-24 stanowią również, że osoba poddana konfliktowi zbrojnemu ma prawo zwrócić się o pomoc do państw neutralnych oraz o zatrzymanie ich obywateli i obywatelek.
Konwencje genewskie zapewniają również ochronę osobom nie biorącym udziału w walkach, takim jak ranni lub chorzy żołnierze. Zabraniają tortur i innego okrutnego, poniżającego lub nieludzkiego traktowania. Zabraniają również brania zakładników. Przepisy te mają zapewnić, że osoby poddane konfliktowi zbrojnemu otrzymają potrzebną im opiekę. Ponadto stanowią one, że strony konfliktu powinny zapewnić pomoc medyczną osobom, które ucierpiały w wyniku konfliktu zbrojnego.
Artykuły 5 i 6
Konwencje genewskie to umowy i traktaty międzynarodowe, które obowiązują rządy, które je podpisały. Konwencje obejmują konflikty zbrojne między państwami, które je podpisały, oraz konflikty zbrojne przeciwko siłom okupacyjnym. Protokół I dodatkowo precyzuje, jakie sytuacje są uznawane za konflikty międzynarodowe. Jednak konwencje mają zastosowanie również do międzynarodowych konfliktów zbrojnych. Jeśli konflikt ma miejsce między dwoma lub więcej narodami, art. 5 zabrania stronie odmawiania swoim więźniom ochrony lub pomocy innej stronie.
Wojownicy muszą zwrócić ciężko chorych lub rannych jeńców wojennych do ich własnych krajów. Nieważne przystąpienia lub ratyfikacje konwencji genewskich muszą być złożone w Szwajcarskiej Radzie Federalnej w Bernie. Uwierzytelniony odpis tego zapisu powinien być przekazany wszystkim krajom zaproszonym na Konferencję. Obecna Konwencja Genewska staje się skuteczna w sześć miesięcy po złożeniu dwóch lub więcej ratyfikacji.
Artykuły 86 i 87
Postanowienia artykułów 86 i 87 Czwartej Konwencji Genewskiej zakazują stosowania środków mających na celu zadawanie cierpień fizycznych lub eksterminację osób chronionych. Zakaz ten obejmuje tortury, zabójstwa, kary cielesne, okaleczenia, eksperymenty medyczne, które nie są konieczne do leczenia osoby chronionej, oraz inne brutalne środki. Konwencja ta zakazuje również karania osób chronionych, które nie biorą czynnego udziału w działaniach wojennych.
Jeniec wojenny to osoba fizyczna schwytana przez wroga podczas operacji wojskowych. Odstępstwa mogą być przyznane w celu ratowania schwytanej jednostki, ale nie mogą one naruszać podstawowych zasad konwencji. Ponadto jeniec ma prawo do przekazania swojego żołdu na konto po powrocie do swojego obozu. Rodzina lub spadkobiercy więźnia mogą uzyskać dostęp do tych pieniędzy drogą dyplomatyczną.
Protokół dodatkowy II
Protokół dodatkowy II do konwencji genewskiej kodyfikuje zasady traktowania osób chronionych, w czasie międzynarodowych konfliktów zbrojnych. W protokole określono, według kategorii, sposób traktowania bojowników, osób cywilnych internowanych i rozbitków. Ponadto przewiduje stosowanie emblematu czerwonego krzyża. Konwencja liczy 196 państw, które są stronami czterech oryginalnych protokołów oraz kilku protokołów dodatkowych. Oprócz tych podstawowych zasad, Protokół II zawiera trzy załączniki, które przedstawiają szczegółowe zasady dotyczące pomocy humanitarnej, hospitalizacji oraz stref bezpieczeństwa.
Ap ii został przyjęty w celu rozszerzenia zobowiązań ONZ w zakresie MPH. Wyjaśnia on zasady postępowania sił ONZ podczas działań wojennych. To z kolei pomaga zwiększyć przestrzeganie ihl przez ONZ. Nie może on jednak zapobiec zaangażowaniu państwa lub grupy zbrojnej w konflikt. Z tego powodu protokół dodatkowy nie ma zastosowania do wszystkich rodzajów sił ONZ.
Podobne tematy