Pierwsza konwencja genewska powstała w 1864 roku. Pierwsza dotyczyła ochrony rannych. Wywołała ją bitwa między Austrią a Sardynią w 1859 roku. Obserwatorzy byli zszokowani widokiem żołnierzy leżących na polach bitew. To właśnie wtedy szwajcarski biznesmen Henry Dunant i inni obywatele Szwajcarii zebrali się, aby stworzyć nowy traktat. Zaczęli od opracowania artykułów i stworzenia systemu zgłaszania obrażeń i śmierci na polach bitew.
Przedstawiamy artykuł, który jest owocem wspólnych działań z skutecznaerekcja.pl
Artykuł 3 rozszerza ochronę na wojny domowe, wewnętrzne konflikty zbrojne i konflikty rozlewne
Ochrona ludności cywilnej podczas konfliktu zbrojnego, jaką zapewnia Konwencja Genewska, nie ogranicza się do walk na polu bitwy. Cywile są również chronieni przed atakami na ich domy, instytucje religijne i inne dobra kultury. Artykuł 3 Konwencji ma zastosowanie do wszystkich jednostek pływających podczas konfliktu zbrojnego, w tym konfliktów rozlewowych. Rozciąga się on również na konflikty rozlewowe, takie jak wycieki ropy z Iraku lub Syrii do Morza Śródziemnego.
Protokół ten odnosi się do ochrony ludności cywilnej podczas konfliktów zbrojnych. Wzywa on wszystkie strony konfliktu zbrojnego do humanitarnego traktowania ludności cywilnej znajdującej się w rękach wroga. Zakazuje zabójstw, tortur oraz innego okrutnego, poniżającego i upokarzającego traktowania. Zakazuje również brania zakładników oraz nakazuje zbieranie i opiekę nad rannymi i chorymi cywilami. Ponadto protokół uznaje, że stosowanie zasad nie zmienia statusu prawnego stron konfliktu.
Wspólny artykuł 3
Definicja konfliktu zbrojnego z art. 3 Konwencji Genewskiej nie jest jednoznaczna. Może być oparta na profilu geomilitarnym stron konfliktu lub na kryminalizacji. Interpretacja tego artykułu podlega uwarunkowaniom konstytucyjnym i sądowym. Niemniej jednak zapewnia on ochronę prawną tym, którzy prowadzą wojnę partyzancką. W takich przypadkach Konwencja Genewska zapewnia ochronę cywilom, uzbrojonym rebeliantom i bojownikom.
Jednak rozróżnienie między międzynarodowym konfliktem zbrojnym a niemiędzynarodowym konfliktem zbrojnym coraz częściej znika z prawa krajowego i instrumentów międzynarodowych. Rozróżnienie to ma szczególne znaczenie dla państw, które zobowiązane są do restrykcyjnego wdrażania prawa humanitarnego. Chociaż naruszenie wspólnego artykułu 3 nie jest uznawane za ciężkie naruszenie, może być również ścigane jako zbrodnia wojenna i zbrodnia przeciwko ludzkości. Sytuacja ta jest kluczowym punktem w ocenie konwencji genewskiej i jej skuteczności.
Ratyfikacja
Na początku XX wieku Stany Zjednoczone ratyfikowały Konwencję Genewską w celu ochrony ludności cywilnej. Chociaż konwencje genewskie miały na celu ochronę praw ludności cywilnej i jeńców wojennych, ich postanowienia nie dotyczyły użycia broni wojennej. Konwencje haskie z 1899 i 1907 roku dotyczyły użycia broni konwencjonalnej, natomiast Protokół Genewski dotyczył wojny biologicznej. Ratyfikacja Konwencji Genewskich należy do obowiązków rządów poszczególnych stron traktatu.
Konwencje genewskie z 1949 roku były w dużej mierze nieskuteczne. Wraz z zimną wojną zmienił się charakter konfliktów zbrojnych. Wojny stały się wewnętrznymi wojnami domowymi, które często pochłaniały życie cywilów. Konwencje genewskie z 1949 roku miały na celu uaktualnienie konwencji haskich z 1899 i 1907 roku. Jednak nadal miały one pewne braki, a kilka państw ich nie ratyfikowało. Z tych powodów Konwencje Genewskie z 1949 roku zostały ratyfikowane przez USA.
Protokoły dodatkowe
Stany Zjednoczone ogłosiły zamiar zasięgnięcia opinii Senatu w sprawie ratyfikacji Protokołów dodatkowych do Konwencji Genewskiej. Protokoły te należą do najszerzej akceptowanych instrumentów prawnych na świecie. Zapewniają one zwiększoną ochronę ludności cywilnej podczas konfliktów zbrojnych. Jednak niektóre kraje niechętnie je podpisują. Kraje te namawiają swoje rządy do jak najszybszej ratyfikacji protokołów dodatkowych do konwencji genewskiej. Zapewniłoby to przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu zbrojnego.
Wśród krajów, które obecnie łamią protokoły, są Izrael, Syria i Stany Zjednoczone. Izrael i wiele innych państw zgłosiło również zastrzeżenia, które powodują zatarcie różnic w protokołach dodatkowych. Choć to niefortunne, jest to ważny krok w kierunku zapewnienia, że wszystkie strony przestrzegają międzynarodowego prawa humanitarnego. Jeśli nie zostanie to zrobione, nadal będą miały miejsce dalsze naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego i rządów prawa. Ponadto Szwajcaria będzie nadal zachęcać kraje do uznania Międzynarodowej Komisji Badania Faktów Humanitarnych.
Podobne tematy