Istnieją różne sposoby poprawy praw człowieka, w tym TANs. W tym artykule przyjrzymy się sposobom współpracy państw zachodnich i niezachodnich oraz wpływom, jakie ich możliwości polityczne mają na wdrażanie praw człowieka. Ponadto, omówione zostanie, jak interpretacja praw człowieka zmieniała się w czasie.
TAN-y pomagają wdrażać ulepszenia w zakresie praw człowieka
Prawa człowieka są uniwersalne i niezbywalne, co oznacza, że dotyczą każdego, bez różnicy czy wyjątku. Ponadto standardy praw człowieka są ze sobą powiązane, co oznacza, że poprawa jednego prawa przyczyni się do poprawy następnego, a pozbawienie jednego prawa wpłynie negatywnie na inne. Z tego powodu ważne jest, aby rządy podjęły teraz działania w celu poprawy swoich systemów prawnych i wyeliminowania dyskryminacji.
Jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu jest tworzenie koalicji. Koalicje te mogą być międzyregionalne lub wielopodmiotowe i mogą opracowywać wspólne strategie w celu rozwiązania konkretnego problemu. Na przykład wysiłki ONZ na rzecz poprawy przestrzeni obywatelskiej są często bardzo kontrowersyjne i wymagają wsparcia szerokiego grona interesariuszy. Ponadto muszą być w stanie bronić swoich wysiłków przed próbami podważenia postępu przez przeciwników.
Kolejnym mechanizmem ustanowionym przez Radę Praw Człowieka ONZ jest Powszechny Przegląd Okresowy (UPR). Mechanizm ten służy do oceny sytuacji w zakresie praw człowieka we wszystkich państwach członkowskich ONZ. Co pięć i pół roku każde państwo jest poddawane przeglądowi. W tym czasie inne kraje członkowskie wydają rekomendacje dotyczące tego, czy dany kraj przestrzega przepisów międzynarodowego prawa praw człowieka. Przeglądy te opierają się na informacjach przekazywanych przez państwo poddawane przeglądowi, krajowe instytucje zajmujące się prawami człowieka, społeczeństwo obywatelskie i inne zainteresowane strony.
Współpraca między państwami zachodnimi i niezachodnimi
Postęp w dziedzinie praw człowieka wymaga współpracy między państwami zachodnimi i niezachodnimi. Nowe wyzwania – takie jak terroryzm, kryzysy żywnościowe, zmiany klimatyczne i migracje – podkreślają znaczenie zaangażowania większych środków. Odwieczne wyzwania – takie jak dyskryminacja rasowa – również wymagają większej uwagi i wspólnego działania.
Kraje niezachodnie coraz częściej zwracają się do społeczeństwa obywatelskiego. Te nowe organizacje często pracują bardziej profesjonalnie niż zachodnie organizacje pozarządowe i skupiają się na przejrzystości, odpowiedzialności i zaangażowaniu obywateli. Zachodnie programy demokratyczne często spotykają się ze złą opinią, ponieważ lokalni obywatele postrzegają je jako narzędzia dla prozachodnich sił opozycyjnych. W wielu krajach rozwijających się organizacje donatorskie wspierają jednak obecnie rodzime ruchy społeczne, które są istotnymi kanałami odpowiedzialności i wpływu.
Oprócz globalnych organizacji międzyrządowych, wyłaniające się organizacje regionalne stają się ważnymi aktorami w dziedzinie praw człowieka. Stany Zjednoczone i inne kraje powinny pracować nad rozszerzeniem roli regionalnych instytucji i organizacji pozarządowych. Na przykład, Stany Zjednoczone powinny wspierać wysiłki organizacji regionalnych i mocarstw afrykańskich w celu wzmocnienia zdolności pokojowych Unii Afrykańskiej, aby pomóc złagodzić trwający kryzys w Somalii.
Współpraca między krajami zachodnimi i niezachodnimi w celu promowania praw człowieka wymaga skoordynowanego globalnego systemu. Rządy muszą współpracować w celu poprawy praw człowieka i promowania instytucji demokratycznych na całym świecie. Dynamiczna sieć podmiotów społeczeństwa obywatelskiego musi być zaangażowana, aby pomóc we wdrażaniu tych systemów.
Współpraca między krajami zachodnimi i niezachodnimi powinna wzmocnić zdolności narodów rozwijających się do egzekwowania praw człowieka. Jednak wiele dokumentów dotyczących praw człowieka jest mało wiążących dla państw. Chociaż mnożenie się takich dokumentów sugeruje znaczny wzrost liczby norm dotyczących praw człowieka, rzeczywisty wpływ tych środków na społeczeństwa jest niejasny.
Interpretacja praw człowieka ewoluuje w czasie
Prawa człowieka to pojęcie wielowymiarowe. Termin ten może być używany do opisu praw osoby, grupy lub społeczeństwa. Odnosi się również do zestawu standardów lub norm, które powinny być utrzymywane przez rząd. Niektóre z tych standardów obejmują prawo do prywatności, prawo do równości i prawo do życia. Prawa człowieka mogą być postrzegane jako uniwersalne, podczas gdy inne są specyficzne dla danego narodu.
Prawa człowieka zostały ukształtowane przez wydarzenia w historii społeczeństwa. Na początku były one zawarte w dokumentach takich jak Magna Carta, która była zobowiązaniem suwerena do przestrzegania praw prawnych. Zimna wojna przyniosła napięcie geopolityczne, które ukształtowało bieg praw człowieka.
W czasach współczesnych pojęcie praw człowieka przyszło reprezentować moralne zachowanie i społeczny produkt ludzkiego życia. Prawa człowieka opierają się na umowie społecznej między istotami ludzkimi. W przypadku praw człowieka koncepcja uniwersalnego prawa jest często przypisywana politycznie liberalnej perspektywie, która jest powszechnie akceptowana w krajach zachodnich.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 roku, częściowo w odpowiedzi na II wojnę światową. Wzywa ona państwa członkowskie do promowania praw człowieka i zapewnia, że prawa te są niezbędne dla wolności i sprawiedliwości. Była to pierwsza międzynarodowa próba prawna ograniczenia zachowań podmiotów państwowych. Uznaje również dwoistość praw i obowiązków. Definiuje zakres praw człowieka i określa warunki, w jakich powinny być one realizowane.
W okresie renesansu i reformacji nastąpił monumentalny postęp w dziedzinie praw człowieka. Prawa człowieka zostały przyjęte do konstytucji narodowych, a prawa jednostki stały się bardziej uprzywilejowane i absolutne. Ewolucja ta została dodatkowo przyspieszona przez powstanie państw narodowych. W tym okresie nastąpiło również zniesienie niewolnictwa oraz rozwój grup religijnych i filozoficznych, których celem była pomoc osobom wykluczonym ze społeczeństwa. Ponadto powstanie Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża zapewniło pomoc dla obszarów ogarniętych wojną.
Wpływ zdolności politycznej państwa na realizację praw człowieka
Wpływ zdolności politycznej państwa na realizację praw człowieka jest często trudny do zmierzenia. Istnieją jednak przypadki, w których potencjał polityczny państwa może znacząco wpływać na sukces implementacji praw człowieka. Widać to na przykładzie Libii, która po upadku reżimu Kaddafiego może potrzebować zupełnie nowego systemu sądowniczego.
Chociaż niektóre prawa człowieka są uniwersalne, ich implementacja różni się znacząco pomiędzy poszczególnymi narodami. Na przykład narody azjatyckie mają tendencję do podkreślania roli społeczności i jednostki, a nie państwa. Co więcej, niektórzy przywódcy w tych krajach interpretują prawa człowieka jako krytykę krajowych stosunków politycznych i autorytatywnej władzy rządu.
Zdolności polityczne kraju wpływają na skuteczność międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka. Jednak niektóre kraje azjatyckie pozostają w tyle za swoimi zachodnimi odpowiednikami w zakresie wdrażania tych instrumentów. Co więcej, wiele z tych krajów ma gorsze notowania w dziedzinie łamania praw człowieka. Jednakże, pomimo tych wyzwań, kraje azjatyckie nadal podpisują traktaty dotyczące praw człowieka.
Ponadto wiadomo, że prawa człowieka są wrażliwe na kontekst i ewoluują w czasie. W rzeczywistości instrumenty międzynarodowe, takie jak Deklaracja Praw Człowieka ONZ (UDHR), są uważane za “żywe” instrumenty, które zmieniają się w czasie. Oznacza to, że Europejska Konwencja Praw Człowieka, jak również Amerykańska Konwencja Praw Człowieka, muszą być interpretowane w świetle aktualnych okoliczności.
Choć dzięki prawom człowieka nie udało się osiągnąć równości na świecie, możliwe jest projektowanie instytucji i systemów społecznych, które zabezpieczają prawa człowieka. Stworzy to bardziej sprawiedliwe społeczeństwo i przyniesie korzyści globalnym biednym.
Wpływ kontroli sądowej na wdrażanie praw człowieka
Debata na temat kontroli sądowej sięga przełomowej sprawy Marbury przeciwko Madisonowi z 1833 roku, a podobną decyzję wydał norweski Sąd Najwyższy w 1820 roku. Obie decyzje wpłynęły na sposób praktykowania praw i są uważane za ikony ruchu praw człowieka. Jednak praktyka kontroli sądowej nie jest pozbawiona własnych problemów. Podczas gdy jej użycie jako narzędzia odpowiedzialności ma potencjał, by wzmocnić działaczy, może mieć również skutki przeciwne do zamierzonych. W niektórych przypadkach może podważyć samo ustawodawstwo, które ma chronić prawa.
Kontrola sądowa nie jest panaceum na naruszenia praw człowieka. Podczas gdy międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka jest niezbędne do zapewnienia realizacji tych praw, krajowe mechanizmy egzekwowania prawa nie powinny być sprzeczne z międzynarodowymi zobowiązaniami. W takich przypadkach sądy mogą nie mieć odpowiedniej zdolności do zajęcia się kwestiami na poziomie krajowym.
Motywacja dla kontroli sądowej powinna być zbadana głębiej. Większość literatury teoretycznej skupia się na argumentach epistemologicznych, ale praktycy i politolodzy często przytaczają również argumenty funkcjonalistyczne. Niezależnie od motywacji, kontrola sądowa pełni ważną funkcję praktyczną i powinna być badana. Kluczowe jest również zbadanie, jak jest wykorzystywana w praktyce i w kontekście debat na temat kompetencji sędziów, ich legitymizacji.
Kontrola sądowa jest ważnym mechanizmem w promowaniu demokracji i rządów prawa. Proces sądowy należy jednak postrzegać z perspektywy instytucjonalnej, a interakcja między instytucjami jest równie ważna jak wytwarzanie prawa. Co więcej, wykonywanie interpretacji praw powinno promować porządek konstytucyjny poprzez wspieranie debaty wśród aktorów w społeczeństwie.
Podobne tematy