Konwencja Wiedeńska jest często określana jako najważniejszy traktat prawa prywatnego międzynarodowego. Ponad 140 państw przestrzega jej postanowień. Konwencja Wiedeńska powstała z niezadowolenia z Protokołu Genewskiego w sprawie klauzul arbitrażowych oraz Konwencji Genewskiej w sprawie wykonywania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, które wykluczały zagraniczne orzeczenia i wymagały wykonywania orzeczeń zarówno w państwie wydającym, jak i wykonującym. Konwencja wiedeńska koryguje te kwestie.
Artykuł zrealizowany przy wsparciu serwisu superspawacz.pl
Artykuł IV
Chociaż pierwszy człon art. IV Konwencji genewskiej wymaga, aby sądy umawiającego się państwa wykonywały orzeczenie, nie wymaga on uznania sądowego we wszystkich jurysdykcjach. Konwencja jest bardziej permisywna we Francji, gdzie sądy mogą egzekwować jedynie te orzeczenia, które są zgodne z zasadami leżącymi u podstaw art. V. Jeżeli jednak orzeczenie jest sporne, Sąd Apelacyjny Anglii i Walii jest uprawniony do zarządzenia ponownego przesłuchania.
Konwencja nie pozwala na odmowę uznania lub wykonania w przypadku braku jakichkolwiek dokumentów. Ponadto istnieje tylko niewielka liczba podstaw, które sąd może przytoczyć w celu odmowy uznania i wykonania. Ponadto konwencja zakazuje również kontroli decyzji trybunału arbitrażowego przez sądy, nawet jeżeli zostaną one uznane za błędne. Komentatorzy i sądy jednogłośnie potwierdzili tę zasadę. Ponadto decyzja trybunału arbitrażowego jest ostateczna i nie podlega zaskarżeniu.
Wymagane dokumenty
Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do wszystkich orzeczeń arbitrażowych zawartych po otwarciu Protokołu Genewskiego w sprawie klauzul arbitrażowych w dniu 24 września 1923 roku. Jest ona nadal otwarta do podpisu przez państwa-sygnatariuszy Protokołu z 1923 roku. Konwencja jest skuteczna dopiero po ratyfikacji przez strony ratyfikujące. Dotyczy to zarówno członków Ligi Narodów, jak i państw niebędących członkami, które ratyfikowały Protokół z 1923 r. Po ratyfikacji dokument musi być złożony u Sekretarza Generalnego Ligi Narodów. Ratyfikacja jest skuteczna z chwilą, gdy Sekretarz Generalny Ligi Narodów powiadomi wszystkich sygnatariuszy o przyznaniu.
W celu złożenia wniosku o uznanie zainteresowane strony muszą złożyć komplet dokumentów spełniających wymagania określone w Konwencji Genewskiej. Dokumenty te mogą obejmować samo odznaczenie lub jego tłumaczenie. Tłumaczenia muszą być poświadczone przez oficjalnego tłumacza, przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego w kraju wydania orzeczenia. Inne dokumenty muszą być poświadczone przez tłumacza przysięgłego w kraju wydania orzeczenia. Strony mogą wnioskować o przetłumaczenie orzeczenia na język narodowy kraju odbiorcy orzeczenia.
Wada jurysdykcyjna
Istnieją dwa powszechne argumenty podważające ważność orzeczenia wydanego na podstawie Konwencji Genewskiej: brak uprawomocnienia się orzeczenia lub obstrukcyjna taktyka opornego pozwanego. Pierwszy argument dotyczy pierwszego z nich: konwencja nie zawiera wymogu, aby orzeczenie było ostateczne, ani nie określa, co stanowi ostateczność. Drugi argument koncentruje się na tym drugim. Konwencja genewska została stworzona w celu ochrony praw ofiar handlu ludźmi, a MTK miał nadzieję na ograniczenie tej powszechnej przeszkody.
Jednak to rozumowanie ma swoje ograniczenia. Konwencja genewska przewiduje okres, w którym strona przegrywająca może ubiegać się o unieważnienie orzeczenia. W tym czasie strona przegrywająca musi wykazać, że ma ważne podstawy do zakwestionowania ważności orzeczenia. Proces unieważnienia może być długotrwały, ale zazwyczaj jest prosty. Od tej zasady istnieją liczne wyjątki, dlatego najlepszym rozwiązaniem jest egzekwowanie orzeczenia w kraju, w którym strony znajdowały się w chwili jego wydania.
Stronniczość proegzekucyjna
Jeżeli orzeczenie arbitrażowe wydane na podstawie Konwencji Genewskiej zostanie uznane za proegzekucyjne, to sądy amerykańskie wielokrotnie stwierdzały, że podlega ono obligatoryjnemu charakterowi art. III Konwencji. Artykuł III ma charakter ilustracyjny i ucieleśnia “pro-enforcement bias” Konwencji.
W Nowym Jorku Sąd Najwyższy podtrzymał przełomowe orzeczenie i powtórzył “ratio decidendi” (stosunek rozstrzygający sprawę), podkreślając, że orzeczenie arbitrażowe jest pro-egzekucyjne, jeżeli nie jest nieważne lub niewykonalne w kraju, w którym odbył się arbitraż. Jest to znane jako doktryna podwójnego exequatur i jest to zasada leżąca u podstaw konwencji nowojorskiej i konwencji genewskiej.
Egzekucja
Jeżeli strona bezskutecznie odwołuje się od ważności orzeczenia na mocy konwencji genewskiej, sąd musi najpierw zdecydować, czy powinien je wykonać. Odbywa się to w ramach procedury zwanej ponownym przesłuchaniem. W takich przypadkach strony muszą rozważyć wszystkie dostępne opcje przed podjęciem decyzji o sposobie postępowania. Na przykład strony mogą zdecydować się na odwołanie się od orzeczenia do sądu wyższej instancji lub po prostu zaakceptować decyzję.
Sąd musi najpierw określić ramy czasowe, w których strony muszą złożyć oświadczenia. Ustalenie to musi zostać przekazane stronom z odpowiednim wyprzedzeniem, ponieważ jego brak może uniemożliwić im przedstawienie sprawy przed trybunałem. Ponadto, Sąd musi powiadomić strony o inspekcjach i przesłuchaniach. Niezastosowanie się do tego wymogu może prowadzić do unieważnienia orzeczenia. Wydanie przez sąd orzeczenia w sprawie wykonania orzeczenia wydanego na podstawie Konwencji Genewskiej może zająć miesiące lub lata, dlatego ważne jest przestrzeganie tego terminu.
Nierozstrzygalność
Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do orzeczeń arbitrażowych wydanych po otwarciu Protokołu Genewskiego w sprawie klauzul arbitrażowych w dniu 24 września 1923 roku. Pozostaje ona otwarta do podpisu dla wszystkich państw, które ratyfikowały Protokół z 1923 roku. Aby wyrok został uznany przez sąd arbitrażowy, musi być wydany na terytorium jednej z Wysokich Umawiających się Stron. Jeśli tak nie jest, orzeczenie arbitrażowe może nie być wykonalne.
Co więcej, niektóre państwa uznają konwencję za niepodlegającą arbitrażowi, jeśli zostanie ona sporządzona w innym państwie. Dzieje się tak często w przypadku stosunków handlowych lub umownych. Państwo może zdecydować się na ograniczenie stosowania konwencji do pewnych terytoriów lub do określonych rodzajów orzeczeń. Dobrym pomysłem jest skonsultowanie się z Wysokimi Umawiającymi się Stronami w celu ustalenia, czy Konwencja ma zastosowanie w Państwa państwie. W takim przypadku możesz mieć możliwość zakwestionowania niezaskarżalności orzeczenia poprzez wykazanie, że strony nie przestrzegały w pełni postanowień konwencji.
Podobne tematy