Istnieje wiele powodów, dla których Konwencja Genewska jest ważna, a ten artykuł będzie badał kilka najbardziej przekonujących z nich. Prawa człowieka, wielostronność, kara śmierci i ochrona ludności cywilnej. Wszystkie te czynniki są bardzo ważne w dzisiejszym świecie, a Konwencja Genewska nie jest wyjątkiem. Oprócz tych powodów należy również pamiętać, że Konwencja Genewska została po raz pierwszy ustanowiona prawie pięćdziesiąt lat temu.
Prawa człowieka
Konwencja genewska chroni prawo do swobodnego przemieszczania się każdego człowieka z dowolnego kraju. Innymi słowy, każdy ma prawo opuścić swój kraj i szukać azylu w innym państwie w obliczu prześladowań. W praktyce nie można powoływać się na to prawo, jeśli ktoś popełnił przestępstwo, które nie mieści się w zakresie wolności politycznej lub religijnej. Nie można się na nie powoływać również wtedy, gdy czyjeś działania naruszają zasady Organizacji Narodów Zjednoczonych. Ale to dopiero początek.
Pierwotny projekt Konwencji Cywilnej (CA3) nie odnosił się wyraźnie do praw człowieka, ale później już tak. Europejska Konwencja Praw Człowieka została przyjęta rok później, ale jej zakres był bardziej ograniczony niż konwencji genewskich. Jednak większość relacji przyznaje, że te dwa organy nakładały się na siebie od lat 60. W szczególności Theodor Meron i Rosemary Abi-Saab zwrócili uwagę na nakładanie się prawa humanitarnego i praw człowieka.
Dziś cztery konwencje genewskie nadal obowiązują. Wiele państw uznaje je za prawo zwyczajowe. Jednak nowe formy konfliktów zbrojnych wymagały podjęcia dalszych działań. W 1977 roku przyjęto dwa protokoły dodatkowe do konwencji genewskich. Traktaty te chronią prawa osób, które były ofiarami wewnętrznych lub międzynarodowych konfliktów zbrojnych. Ponadto zdecydowana większość krajów ratyfikowała cztery Konwencje Genewskie. Jeśli rząd narusza te prawa człowieka, jest zobowiązany do wypłacenia reparacji ofiarom.
Konwencje genewskie z 1949 roku skupiały się na ochronie jednostek podczas konfliktów zbrojnych. Obejmowały zarówno kombatantów, jak i niekombatantów. Konwencje genewskie z 1949 roku były dobrą aktualizacją konwencji haskich z 1899 i 1907 roku. Jednak Konwencje Genewskie z 1949 roku nie były pozbawione wad. Pierwsze konwencje obejmowały tylko bojowników. Konwencje genewskie chroniły również jeńców wojennych i więźniów. Jest to istota ochrony praw człowieka.
Chociaż Konwencje Genewskie zostały po raz pierwszy przyjęte w 1948 roku, z czasem zyskały szersze uznanie. Wspólny artykuł 3 odnosi się do ochrony ludności cywilnej w czasie wojny. Artykuł ten ma również zastosowanie do konfliktów międzynarodowych. Zabrania okaleczania, torturowania, brania zakładników i innego surowego traktowania osób, które nie biorą udziału w walkach. Ponadto zakazuje samowolnego zatrzymywania i stosowania przemocy wobec jakichkolwiek osób.
Wielostronność
Konwencje genewskie z 1949 roku stanowią trzon międzynarodowego prawa humanitarnego. Stworzyły one międzynarodowy konsensus co do granic przemocy i określiły minimalne standardy braku działań wojennych. Dziś wszystkie kraje są zobowiązane do przestrzegania tych praw międzynarodowych. Sukces Szwajcarii i jej konwencji genewskich dowodzi znaczenia prawa międzynarodowego. Ale debata na temat MPH trwa nadal. Czy prawo międzynarodowe jest rzeczywiście potrzebne, czy też należy je pozostawić przywódcom krajowym?
Konwencja genewska i multilateralizm jest centralnym elementem systemu międzynarodowego. Choć termin “multilateralizm” ma wiele definicji, wszystkie wskazują na potrzebę współpracy między państwami. Ogólnie rzecz biorąc, multilateralizm wskazuje na współpracę między co najmniej trzema państwami. Nie jest to magiczna kula, która rozwiąże wszystkie konflikty. Jest istotnym aspektem współczesnego świata. Dlatego też niezbędne jest zbadanie multilateralizmu naszego systemu międzynarodowego.
Multilateralizm i Konwencja Genewska mają długą i znamienną historię. Na początku XIX wieku multilateralizm został po raz pierwszy stworzony podczas Kongresu Wiedeńskiego. Jego celem było utrzymanie równowagi sił i porządku politycznego w Europie. Utorował on drogę okresowym konferencjom międzynarodowym pomiędzy wielkimi mocarstwami w celu rozwiązywania sporów i unikania wojen. W XX wieku multilateralizm ewoluował do bardziej sformalizowanej formy.
W ostatnich dekadach multilateralizm umożliwił narodom regulację rynków międzynarodowych i dążenie do celu, jakim jest sprawiedliwy rozwój i dobrobyt. Jest on odbiciem przywódców, którzy wierzyli w “zarządzany kapitalizm” i “pełne zatrudnienie”. Ideologia ta miała na celu stworzenie globalnej gospodarki opartej na wartościach. I dziś jest ona kluczowym elementem gospodarki światowej. Jednak w ostatnich latach system wielostronny przeżywał wiele wzlotów i upadków.
Wielostronność jest niezbędna dla zdrowia i bezpieczeństwa nas wszystkich. Poprzez zapewnienie, że wszystkie produkty są bezpieczne do kupienia, normy międzynarodowe pomagają producentom budować wspólny język handlu i poprawiają bezpieczeństwo konsumentów. Dzięki tym normom supermarkety mogą bezpiecznie i niezawodnie importować świeże produkty z całego świata. Ponadto multilateralizm ma kluczowe znaczenie dla ochrony zasobów naszej planety. W rzeczywistości jest to powód, dla którego Organizacja Narodów Zjednoczonych i Europejska Komisja Gospodarcza współpracowały nad wdrożeniem norm dotyczących eksportu produktów rolnych i świeżych produktów.
Ochrona ludności cywilnej
Ochrona ludności cywilnej jest integralną częścią międzynarodowego prawa humanitarnego. Państwa są zobowiązane do rozróżnienia między uczestnikami walk a obiektami cywilnymi oraz do zapewnienia pomocy i ochrony obu grupom. Konwencje genewskie i protokoły dodatkowe zawierają postanowienia dotyczące ochrony ludności cywilnej i ugruntowują zasadę poszanowania osoby ludzkiej. Podczas konfliktu zbrojnego ludność cywilna jest szczególnie narażona na niebezpieczeństwo, zwłaszcza kobiety i dzieci, osoby starsze i chore oraz uchodźcy.
Organizacje humanitarne starają się wzmocnić ochronę ludności cywilnej poprzez trzy odrębne strategie: wzmocnienie roli międzynarodowego prawa humanitarnego, poszerzenie zakresu jego stosowania oraz opracowanie nowych mechanizmów sądowych w celu zapewnienia skutecznej realizacji konwencji genewskiej. Strategia ta obejmuje wykorzystanie środków dyplomatycznych i przymusu w celu zapewnienia bezpieczeństwa i dobrobytu ludności cywilnej w strefach konfliktu. Obejmuje ona również użycie siły na mocy rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych.
Zgodnie z konwencją genewską ludność cywilna jest uważana za cywilów, chyba że bezpośrednio uczestniczy w działaniach wojennych. Dotyczy to również zorganizowanych grup zbrojnych stron niepaństwowych, które przestają być cywilami, gdy zaczynają pełnić funkcje bojowe. Należy więc podjąć wszelkie środki ostrożności, aby ustalić, czy dana osoba jest cywilem, czy też bezpośrednio uczestniczy w działaniach wojennych. W razie wątpliwości należy przyjąć, że osoba ta jest cywilem i nie należy jej atakować ani zadawać krzywdy.
W międzynarodowych konfliktach zbrojnych ochrona ludności cywilnej jest kluczowym elementem prawa. Przed 1949 r. nie istniały żadne ramy prawne w tym zakresie, a większość konwencji genewskich regulowała jedynie działania wojenne, los jeńców wojennych i ochronę ludności cywilnej. Jednak to nowe międzynarodowe prawo humanitarne rozszerzyło się na ludność cywilną w niemiędzynarodowych konfliktach zbrojnych. Jest to szczególnie ważne dla ochrony ludności cywilnej, ponieważ rozróżnienie między uczestnikami walk a cywilami nie zawsze jest jasne.
Konwencja genewska ma jednak również ograniczenia. Na mocy art. 10 Konwencji Genewskiej armie są zobowiązane do przestrzegania zasad i ograniczeń dotyczących ochrony ludności cywilnej. Ważne jest, aby armie zapewniały ochronę ludności cywilnej i nie prowadziły przeciwko niej wrogiej działalności. Wojsko może to zrobić tylko wtedy, gdy może potwierdzić, że ludność cywilna jest zgodna z konwencjami genewskimi.
Kara śmierci
Kara śmierci jest środkiem prawnym, który może być wykonywany tylko w przypadkach, w których nie ma innej alternatywy. Jej zakaz jest również niezbędnym elementem gwarancji sądowych Konwencji Genewskiej. Konwencje i protokoły dodatkowe do konwencji tworzą ramy dla takich środków, w tym zakazu kary śmierci dla nieletnich, kobiet w ciąży i matek małych dzieci. W rezultacie wiele krajów opowiedziało się za zakazem stosowania kary śmierci i uchwaliło przepisy zakazujące jej wykonywania.
Projekt uchwały Konwencji Genewskiej ma na celu ochronę międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Konwencja mówi, że państwa muszą ograniczyć karę śmierci do najcięższych przestępstw i że powinna być ona nakładana tylko wtedy, gdy dowody są przytłaczające. Ponadto mówi, że sądy wojskowe nie powinny wydawać wyroków śmierci, chyba że kara śmierci jest wyraźnie uzasadniona. Zakazuje również stosowania kary śmierci za umyślne zabójstwa popełnione w ramach zgodnych z prawem działań wojennych.
Konwencje wzywają również do zniesienia kary śmierci dla nieletnich, a także do zakazu wykonywania egzekucji na dzieciach. W Konwencji Genewskiej pozostaje jednak kilka istotnych kwestii do uregulowania. Osoby, które chcą uniknąć kary śmierci, powinny mieć możliwość bez przeszkód ubiegać się o reprezentację prawną. Ponadto powinny mieć zapewniony odpowiedni czas na przygotowanie swojej sprawy. A co najważniejsze, powinni mieć możliwość nieograniczonego i poufnego dostępu do swoich prawników.
Istnieje wiele powodów, dla których kara śmierci powinna być zakazana. Na przykład, łamanie praw człowieka jest jednym z najczęstszych powodów, dla których państwa powinny mieć zakaz stosowania kary śmierci. Na przykład, kara śmierci jest powszechna w wielu krajach, w tym w Chinach, Afganistanie, Erytrei, Ghanie, Liberii i na Filipinach. Podobnie kraje, które nadal wykonują karę śmierci, są często wzywane do dostarczenia obciążających dowodów lub ekstradycji obywateli do USA. Ponadto kara śmierci jest uważana za naruszenie międzynarodowego prawa praw człowieka.
Konwencja genewska stanowi również, że osoby, które dopuszczają się poważnych naruszeń praw człowieka, nie mogą być skazane na śmierć bez zgody władzy zatrzymującej. Aby być chronionym przed takimi karami, osoby muszą mieć mniej niż 18 lat i nie być obywatelem tego mocarstwa zatrzymującego. Ponadto prawo stanowi, że osoba nie może zostać skazana na śmierć przed upływem sześciu miesięcy od powiadomienia jej o tym fakcie władzy opiekuńczej.
Podobne tematy