Kwestia praw mniejszości została po raz pierwszy omówiona na Kongresie Wiedeńskim w 1814 roku. Zgromadzenie skupiło się na losie niemieckich Żydów i Polaków. Członkowie Kongresu wyrazili nadzieję, że Prusy, Rosja i Austria zapewnią mniejszościom ochronę. Niestety, państwa te nie spełniły tych żądań.
Artykuł poniżej jest wynikiem inspirującej współpracy z memoriam.pl
Definiowanie mniejszości
Definicja mniejszości jest bardzo zróżnicowana. Wiele państw uważa swoich obywateli, grupy etniczne i inne za mniejszości, ale rzeczywistość jest znacznie bardziej złożona. Niektóre grupy mniejszościowe są w przeważającej mierze nie-białe, a niektóre są w rzeczywistości grupami liczbowo większościowymi. Niezależnie od sytuacji, grupy te nadal mogą być uważane za grupy mniejszościowe, ponieważ często dotykają je niskie warunki społeczno-ekonomiczne i inne problemy.
Mniejszości istnieją w każdym kraju na świecie i wzbogacają społeczeństwo poprzez swoją różnorodność. ONZ definiuje mniejszość jako grupę, która stanowi mniej niż 50% całej populacji. Definicje takich grup są różne, ale większość skupia się na czterech odrębnych kategoriach: narodowej, etnicznej, religijnej i językowej. Kategorie te jednak często się pokrywają.
Zdefiniowanie mniejszości w prawie człowieka jest ważne, ponieważ będzie miało wpływ na ochronę społeczności mniejszościowych. Ważna jest ochrona tych grup przed dyskryminacją, rasizmem i wykluczeniem. Jak stwierdził Kofi Annan, “Mniejszości są często celem ludobójstwa”.
Zgodnie z Deklaracją Mniejszości ONZ, zagwarantowane są prawa osób należących do grupy mniejszościowej. Prawa te obejmują uznanie ich tożsamości kulturowej, równą edukację, pełne uczestnictwo w życiu publicznym. Jako mniejszość mają prawo do ochrony ze strony swoich rządów poprzez ustawodawstwo krajowe i społeczeństwo obywatelskie.
Prawa grup mniejszościowych znalazły się w centrum zainteresowania prawa międzynarodowego. Jednak niewiele osób jest świadomych tych praw. Często są one ofiarami dyskryminacji i odmowy tożsamości. Co gorsza, wiele osób z grup mniejszościowych nie wie nawet, że przysługują im prawa. Jednak gdy chodzi o ich zdrowie, są chronieni przez prawo międzynarodowe.
Prawa mniejszości chronią członków mniejszości przed dyskryminacją, prześladowaniem, przemocą i innymi bolączkami. Prawa te chronią również tożsamość kulturową, język i religię grup mniejszościowych. Prawa mniejszości są ważne dla utrzymania pokoju i stabilności. Niezbędna jest ochrona tych społeczności przed przemocą i nadużyciami.
Międzynarodówka Socjalistyczna, która składa się z partii socjalistycznych i socjaldemokratycznych ze wszystkich kontynentów, ma za zadanie zajmować się grupami mniejszościowymi. W tym celu rada SI powinna powołać grupę roboczą, która opracowuje i przedstawia raport Kongresowi SI. Grupa ta powinna przyjąć Deklarację Międzynarodówki Socjalistycznej jako swoją podstawową platformę i powinna być przestrzegana przez jej członków.
Środki specyficzne dla grup
Chociaż środki specyficzne dla grup są często dobrym sposobem ochrony praw człowieka grup mniejszościowych, nie zawsze są dobrym pomysłem. W niektórych przypadkach środki te mogą nasilić opresję, dając grupie dominującej więcej władzy. Środki te są zazwyczaj preferowane przez ludność rdzenną, mniejszości kulturowe i grupy religijne. Ale mogą one również wzmocnić władzę konserwatywnych elit, które chcą chronić tradycje grupowe i opierają się reformom.
Środki specyficzne dla grupy mają na celu rozwiązanie problemów, które nie zawsze są łatwe do rozwiązania poprzez indywidualne kanały prawne. Mają one na celu zapewnienie lepszej reprezentacji i skierowanie środków zaradczych do grup, które ich potrzebują. Środki zbiorowe ułatwiają również rozwiązywanie problemów, które mogą zostać pominięte w indywidualnych postępowaniach sądowych. Stosowanie procedur zbiorowych może pozwolić na skuteczniejsze środki zaradcze i większą równość dla mniejszości.
Niektóre prawa są nieodłącznie związane z interesami danej grupy. Na przykład, grupa mniejszościowa może mieć prawo do praktykowania tradycyjnego sposobu życia, co jest nieodłącznym dobrem partycypacyjnym dla jej członków. Zewnętrznie ukierunkowane prawa, takie jak prawo do posiadania ziemi, pozostałyby zakorzenione w interesach grupy.
W skali międzynarodowej, specyficzne dla grupy środki ochrony praw człowieka mniejszości są niezbędne. Deklaracja ONZ o prawach mniejszości narodowych i etnicznych oraz Europejska Karta Języków Regionalnych lub Mniejszościowych kodyfikują prawa grup mniejszościowych. Są to dwa główne dokumenty referencyjne dla międzynarodowej polityki dotyczącej mniejszości. Zawierają takie zasady jak: niedyskryminacja, ochrona tożsamości narodowej oraz promocja praw mniejszości. Deklaracja została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne 18 grudnia 1992 roku.
Napięcia międzyetniczne są często źródłem konfliktów i niestabilności. Rozwiązanie tych problemów ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia trwałego pokoju. Oprócz wspierania pokoju, ochrona mniejszości narodowych ma zasadnicze znaczenie dla zwiększenia spójności społecznej w zróżnicowanych społeczeństwach. Ochrona mniejszości narodowych jest również niezbędna do zapewnienia demokratycznego bezpieczeństwa, zrównoważonego rozwoju i pokoju w świecie naznaczonym niestabilnością i przemocą.
Niedyskryminacja
Niedyskryminacja jest kluczowym elementem równości i zapewnia, że żadna osoba nie jest pozbawiona swoich podstawowych praw z powodu jakiegoś czynnika. Prawo zakazuje dyskryminacji z określonych powodów, w tym wieku, płci, rasy, religii i pochodzenia narodowego. W tym artykule zbadamy niektóre ze sposobów, w jaki niedyskryminacja może wpływać na jednostki i otaczający je świat.
Niedyskryminacja jest podstawowym prawem, które jest chronione przez prawo międzynarodowe. Państwa są zobowiązane do zapobiegania dyskryminacji. Niektóre państwa przyjęły przepisy i polityki mające na celu zapobieganie takiej dyskryminacji. UDHR, ICCPR i ICESCR zawierają postanowienia, które zakazują dyskryminacji.
Traktaty dotyczące praw człowieka uczyniły niedyskryminację centralnym elementem. Na przykład artykuł 26 ICCPR dotyczy zakazu dyskryminacji. Protokół 12 EKPCz również zajmuje się tą kwestią. Chociaż oba traktaty uznają znaczenie niedyskryminacji, definicja niedyskryminacji nie wszędzie jest taka sama.
W swoich opiniach doradczych Międzyamerykański Trybunał odniósł się do kwestii niedyskryminacji. Trybunał stwierdził, że nie każde rozróżnienie jest równoznaczne z dyskryminacją. Stwierdził również, że różnica w traktowaniu może być dyskryminująca tylko wtedy, gdy nie ma obiektywnego uzasadnienia.
Niedyskryminacja jest istotnym elementem osiągnięcia efektywnego uczestnictwa mniejszości w społeczeństwie. Wymaga to promowania międzynarodowych standardów praw człowieka. Artykuł 27 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych zapewnia ochronę mniejszościom. Ponadto art. 30 Konwencji o prawach dziecka chroni mniejszości. Ponadto Deklaracja Narodów Zjednoczonych w sprawie praw osób należących do mniejszości narodowych lub etnicznych ustanawia podstawowe standardy i oferuje państwom wytyczne w zakresie przyjmowania odpowiednich przepisów.
Istnieje kilka sposobów, w jaki jednostki mogą być dyskryminowane. Jednym z przykładów jest polityka, która ogranicza dostęp do usług publicznych lub miejsca pracy na podstawie historii kryminalnej danej osoby. Taka polityka może stanowić celową dyskryminację rasową. Chociaż może to nie być nielegalne w Australii, może to być naruszenie praw człowieka.
Artykuł 3 Paktu wymaga od państw zapewnienia równości mężczyzn i kobiet. Chociaż daje państwom prawo do odstąpienia od tego obowiązku w sytuacjach nadzwyczajnych, wymaga, aby takie działania nie dyskryminowały ze względu na rasę lub pochodzenie etniczne. Wymaga również, aby państwa przyjęły konkretne środki w celu skorygowania dyskryminacji.
Równe poszanowanie
Równe poszanowanie praw człowieka mniejszości jest ważną międzynarodową kwestią dotyczącą praw człowieka. Grupy mniejszościowe tradycyjnie doświadczały dyskryminacji ze strony społeczeństw większościowych. Wiele z nich zasymilowało się z większymi grupami, a to osłabiło ich kulturową i polityczną tożsamość. Na szczęście to się zmienia. Więcej krajów dostrzega potrzebę ochrony praw człowieka mniejszości.
Demokracje są szczególnie podatne na tyranię większości, gdzie grupa większościowa ignoruje prawa mniejszości. Na szczęście ramy praw człowieka mają temu zapobiegać i chronić wszystkich obywateli przed represjami i dyskryminacją. Prawa mniejszości są chronione przez konwencję ONZ przeciwko wydalaniu.
Międzynarodowe normy dotyczące praw mniejszości są niespójne, ale istnieją. Prawa ludności rdzennej zostały uznane w kilku międzynarodowych deklaracjach i konwencjach. Zasady tych norm są zasadniczo liberalno-demokratyczne, kierują się zasadą równości i wolności jednostki. Choć wciąż jest wiele do zrobienia, międzynarodowe normy dotyczące praw mniejszości reprezentują uzasadnioną rolę społeczności międzynarodowej w regulowaniu relacji między państwem a grupami mniejszościowymi.
Artykuł 27 zapewnia ochronę praw kulturalnych. Prawo to obejmuje różne formy kultury, w tym sposoby, w jakie dana osoba wykorzystuje zasoby ziemi. Na przykład ludność rdzenna ma prawa do tradycyjnego użytkowania ziemi, takiego jak łowienie ryb, polowanie, czy mieszkanie w chronionym rezerwacie. Korzystanie z tych praw kulturowych wymaga jednak pozytywnych środków prawnych i skutecznego udziału społeczności mniejszościowych.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (UDHR) określa podstawowe zasady dotyczące praw człowieka. Wśród jej postanowień znajduje się wolność od dyskryminacji. Innymi słowy, chroni ona grupy mniejszościowe przed uprzedzeniami i dyskryminacją. Ponadto gwarantuje wolność słowa i równość traktowania w świetle prawa.
Ponadto Unia Europejska promuje prawa człowieka poprzez swoją politykę za granicą. Angażuje się w dyskusje na wysokim szczeblu z innymi krajami na temat praw człowieka. Prowadzi również regularne konsultacje z krajami trzeciego świata na temat praw człowieka.
Podobne tematy