Ludy tubylcze posiadają prawa, które są splecione pomiędzy prawami indywidualnymi i zbiorowymi. Ta podwójna dynamika sprawia, że prawa ludności tubylczej są tak złożone. Poniższy artykuł omawia niektóre z tych praw. Omawia również sposób, w jaki prawa człowieka traktują ludność rdzenną oraz brak specjalistycznych instrumentów. Ma on na celu odniesienie się do tych wyzwań. A także zaproponuje kilka możliwych rozwiązań. W artykule omówiono Afrykańską Kartę Praw Człowieka i Ludów oraz Konwencję o Prawach Ludów Rdzennych.
Prezentowany artykuł jest dowodem owocnej współpracy z poltimes.pl
Konwencje o ludach tubylczych
Konwencje o ludach tubylczych i prawach człowieka stanowią ramy dla państw do poszanowania i ochrony praw ludów tubylczych. Obejmuje to prawo do uczestnictwa w procesie rozwoju. Państwa powinny konsultować się z ludnością tubylczą poprzez instytucje przedstawicielskie i uzyskać ich wolną, uprzednią i świadomą zgodę na projekty rozwojowe. Muszą również wdrożyć skuteczne mechanizmy zadośćuczynienia i łagodzenia negatywnych skutków projektów.
Deklaracja Praw Ludów Rdzennych i Praw Człowieka ONZ posiada szereg kluczowych postanowień, w tym prawo do konsultacji i współpracy. Ponadto decyzje dotyczące ludności rdzennej muszą uzyskać ich wolną, świadomą zgodę przed wdrożeniem przepisów lub środków administracyjnych. Zasady te zostały naruszone przez duże firmy energetyczne i inne w ich dążeniu do osiągnięcia zysków. Na przykład w Meksyku Electricite de France buduje elektrownie wiatrowe na ziemi społeczności Union Hidalgo bez konsultacji ze społecznością.
Oprócz ochrony praw ludności tubylczej, Konwencja ta zawiera międzynarodowy mechanizm zadośćuczynienia. Mechanizmy te obejmują prawo do odszkodowania i restytucji. Obie opcje muszą być sprawiedliwe, słuszne i proporcjonalne. Ponadto, prawo do zadośćuczynienia obejmuje prawo do nawiązania lub utrzymania kontaktów z innymi ludami tubylczymi.
Prawa ludów tubylczych obejmują prawo do samostanowienia, autonomii, samorządu i samorządu lokalnego. Ponadto prawo ludów tubylczych do uczestnictwa w procesach decyzyjnych i określania składu swoich instytucji. Ponadto, państwa są zobowiązane do konsultacji z ludnością rdzenną poprzez instytucje przedstawicielskie, i musi uzyskać ich wolną, uprzednią i świadomą zgodę przed wdrożeniem środków. Ludy tubylcze mają również prawo do zachowania i rozwoju swoich tradycyjnych systemów kulturowych i politycznych, w tym działalności gospodarczej.
Afrykańska Karta Praw Człowieka i Ludów
Afrykańska Karta Praw Człowieka i Ludów to zbiór zasad mających na celu promowanie i ochronę praw człowieka i ludów. Promuje uznawanie praw przez kraje afrykańskie, organizuje konferencje i badania. Zachęca instytucje krajowe i lokalne do wdrażania jej zasad. Formułuje przepisy i zasady, na których rządy państw afrykańskich mogą opierać swoje ustawodawstwo. Współpracuje również z organizacjami międzynarodowymi.
Karta uznaje prawo narodu do wolności od ucisku i dominacji. Wolność ta jest gwarantowana wszystkim narodom i może być osiągnięta za pomocą środków uznanych przez społeczność międzynarodową. Państwa-strony Karty są zobowiązane do udzielania tym narodom pomocy, w tym pomocy ekonomicznej, politycznej i kulturalnej.
Karta Afrykańska składa się z Preambuły, trzech części, czterech rozdziałów i 68 artykułów. Artykuły te są zasadniczo zgodne z zasadami europejskich i amerykańskich systemów praw człowieka, ale odzwierciedlają kontekst afrykański. Afrykańska Karta Praw Człowieka i Ludów jest dobrym punktem wyjścia do rozwoju kultury praw człowieka, ale pozostaje wiele problemów.
Jednym z najważniejszych elementów Karty jest jej zobowiązanie do eliminacji dyskryminacji kobiet. Artykuł 18 wymaga, aby państwo chroniło prawa kobiet i dzieci. Jednakże rząd egipski próbował później usunąć ten obowiązek. Rząd egipski argumentował, że obowiązek ten byłby sprzeczny z islamskim prawem państwowym.
Międzynarodowe standardy praw człowieka
We wrześniu 2007 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Deklarację Praw Ludów Rdzennych. Dokument chroni zbiorowe dziedzictwo biokulturowe ludności rdzennej, w tym jej tradycyjną wiedzę, zasoby, terytoria i wartości duchowe. Chroni również ich prawa do zabezpieczenia społecznego i opieki zdrowotnej. Ponadto Deklaracja podkreśla konieczność ochrony praw ludności rdzennej przed dyskryminacją.
Komisja Praw Człowieka wydała również raport dotyczący pozbawionej praw ludności tubylczej, zatytułowany Discrimination and Transnational Investments on Indigenous Lands, który przedstawia negatywne skutki operacji transnarodowych dla społeczności tubylczych w Azji. Raport argumentuje, że takie działania podważają prawa rdzennej ludności, jednocześnie szkodząc środowisku.
Raport wzywa państwa do zapewnienia zadośćuczynienia za naruszenia praw ludności rdzennej. Takie środki mogą obejmować odszkodowanie lub restytucję. Jednak odszkodowanie lub restytucja muszą być sprawiedliwe, słuszne i sprawiedliwe. Ludy tubylcze mają również prawo do manifestowania i nauczania swoich tradycji duchowych, a także do ochrony i utrzymania swoich religijnych i kulturowych miejsc. Mają również prawo do repatriacji szczątków ludzkich.
Jak w każdym innym dokumencie dotyczącym praw człowieka, Deklaracja określa ważną odpowiedzialność i obowiązki państw. Rządy państw muszą promować prawa człowieka ludności tubylczej i podejmować skuteczne środki w celu zwalczania dyskryminacji i uprzedzeń. Ponadto, państwa powinny zapewnić ludności tubylczej dostęp do wszystkich form mediów, w tym mediów nierodzimych, bez dyskryminacji. Co więcej, muszą zapewnić, że media państwowe i prywatne są reprezentatywne dla rdzennej różnorodności kulturowej.
Brak specjalistycznych instrumentów
Brak specjalistycznych instrumentów dotyczących praw człowieka ludności tubylczej nakłada pewne ograniczenia na prawa ludności tubylczej. Konieczne jest zapewnienie skutecznych środków zwalczania uprzedzeń i dyskryminacji. Środki te powinny obejmować szeroki zakres działań, w tym wspieranie tolerancji. Ludność tubylcza powinna mieć prawo do zakładania własnych mediów w swoich językach i mieć dostęp do wszystkich form nierodzimych mediów bez dyskryminacji. Państwa powinny również zapewnić, że państwowe media odzwierciedlają rdzenną różnorodność kulturową i że prywatne firmy medialne robią to samo.
Rada Praw Człowieka powinna ustanowić specjalistyczne instrumenty dla ochrony praw ludów tubylczych. Mechanizm Ekspertów ds. Praw Ludów Rdzennych, któremu przewodniczy BinOTA MOY DHAMAI, powinien przestudiować traktaty, a także powinien kontaktować się z Radą Praw Człowieka. Mechanizm Ekspertów powinien również ustanowić praktyczne narzędzia do wykorzystania w implementacji.
Organizacja Narodów Zjednoczonych powinna słuchać głosów rdzennych dzieci i wspierać praktyczne środki, które docierają do wszystkich ofiar przemocy. Ludność rdzenna nie stanowi zagrożenia dla rozwoju gospodarczego, po prostu szuka pokoju. Ponadto Rada Praw Człowieka powinna zająć się dyskryminacją ludności rdzennej ze względu na jej orientację seksualną.
Ludność rdzenna ma również prawo do ochrony swojej ziemi, terytoriów i zasobów. Powinni być konsultowani poprzez swoje reprezentatywne instytucje przed realizacją jakiegokolwiek projektu lub wydobyciem zasobów. I powinni mieć prawo do decydowania, jaki rodzaj mieszkalnictwa, zdrowia, gospodarki i rozwoju społecznego powinien mieć miejsce na ich terytoriach.
Brak uznania
Brak uznania tubylczych praw człowieka doprowadził do niezamierzonych skutków. Często skutki te nie są zgodne z prawami ludów tubylczych zagwarantowanymi w prawie międzynarodowym. W tych przypadkach rządy nie zapewniły skutecznych mechanizmów rekompensaty i ochrony integralności ludów tubylczych.
Ludność rdzenna często zgłasza obawy dotyczące systemowej dyskryminacji i jawnego rasizmu ze strony rządów. Taka dyskryminacja przejawia się w szerokim zakresie, od nieuprzejmości ze strony recepcjonistów biura rządowego do rażących naruszeń praw człowieka, a nawet morderstw. Ta forma dyskryminacji jest jednak trudna do określenia ilościowego i często nie jest udokumentowana.
Deklaracja Praw Ludów Rdzennych ONZ (UNDRIP) zawiera 46 artykułów, które gwarantują prawa ludów rdzennych. Należą do nich prawa do zachowania swojej kultury, praktykowania swojego języka oraz angażowania się w działalność gospodarczą, polityczną i społeczną. Ponadto Deklaracja ONZ wymaga, aby państwa uznały prawa ludów tubylczych i zapewniły im odpowiednią rekompensatę.
Brak uznania rdzennych praw człowieka naraża ludność rdzenną na nieproporcjonalne skutki zdrowotne i społeczno-ekonomiczne. Ta pandemia była kryzysem w kryzysie, a brak praw rdzennych mieszkańców naraża ich na większe ryzyko skutków społeczno-ekonomicznych i zdrowotnych. Ponadto, nadal istnieje niewiele wiarygodnych danych dotyczących liczby ludności rdzennej, która zmarła w wyniku działania wirusa.
Brak ochrony
Brak ochrony praw człowieka ludności rdzennej jest stałym problemem, ponieważ nadal negatywnie wpływa na życie rdzennych mieszkańców na całym świecie. W rezultacie ludzie ci są nieustannie pozbawiani podstawowych praw człowieka, a ich dzieci są często pozostawione w wyjątkowo trudnych sytuacjach. Ten brak ochrony jest poważnym problemem dla wielu z tych społeczności i potrzebują one działań społeczności międzynarodowej w celu ochrony ich praw człowieka.
Ludy tubylcze stoją w obliczu wielu zagrożeń, w tym zmian klimatycznych, klęsk żywiołowych i epidemii chorób. Ich brak dostępu do krajowych systemów opieki zdrowotnej oraz systemów wodno-sanitarnych, a także ograniczenia mobilności, czynią ich szczególnie podatnymi na pandemie. Ponadto, ich ograniczony dostęp do zasobów i rynków może powodować brak bezpieczeństwa żywnościowego.
Z powodu tego braku ochrony, ludy tubylcze stają przed ryzykiem utraty swojej kultury i sposobu życia, i często znajdują się w sytuacjach nie do pozazdroszczenia. Może się to zdarzyć, gdy zostaną zmuszeni do opuszczenia swoich ziem. Deklaracja Praw Człowieka ONZ dla Ludów Rdzennych stwierdza, że ludy rdzenne nigdy nie powinny być zmuszane do opuszczenia swoich ziem, a relokacja powinna być dozwolona tylko wtedy, gdy istnieje odpowiednia rekompensata i możliwość powrotu.
Oprócz dyskryminacji i wykluczenia, ludność rdzenna doświadcza przemocy fizycznej. Nawet ci, którzy dążą do osiągnięcia swoich praw człowieka są często celem zastraszania i przemocy sponsorowanej przez państwo. Ponadto, pokojowe wysiłki ludów tubylczych w celu zachowania ich tożsamości kulturowej i kontroli ich tradycyjnych ziem doprowadziły do oskarżeń o zdradę i terroryzm. Ta dyskryminacja jest jednym z głównych powodów, dla których ludność rdzenna jest tak biedna. Borykają się z wyższymi niż inne grupy wskaźnikami ubóstwa, chorób i wewnętrznych przesiedleń.
Podobne tematy