W 1949 roku światowi przywódcy spotkali się w Genewie w Szwajcarii, aby podpisać Konwencje Genewską. Od tego czasu 196 krajów ratyfikowało traktat, co jest rekordem wśród umów międzynarodowych. Celem była ochrona ludzkości przed okropnościami wojny i ograniczenie brutalności konfliktu. W tym czasie Organizacja Narodów Zjednoczonych dopiero się tworzyła, a Powszechna Deklaracja Praw Człowieka była w początkowym stadium rozwoju. Mimo to konwencje wciąż budzą kontrowersje.
Wysiłki MKCK na rzecz reinterpretacji konwencji genewskich
Konwencje genewskie są kamieniem węgielnym międzynarodowego prawa humanitarnego i mają na celu ograniczenie szkód, jakie mogą wyrządzić konflikty zbrojne. Chronią one ludność cywilną, pracowników służby zdrowia, osoby udzielające pomocy, jeńców wojennych i inne osoby podczas konfliktów. Zawierają ścisłe zasady dotyczące prowadzenia wojny, w tym prawa stron do humanitarnego traktowania ofiar oraz zbierania i opieki nad rannymi i chorymi. Konwencje genewskie i protokoły dodatkowe zawierają również rygorystyczne zasady postępowania w przypadku poważnych naruszeń praw człowieka. Nie zmieniają one jednak statusu prawnego osób, które dopuszczają się tych naruszeń.
MKCK ma bliskie relacje z rządem Szwajcarii. Według Davida P. Forsythe’a początki działalności MKCK można było porównać do GONGO, czyli rządowej organizacji pozarządowej. MKCK starał się działać wspólnie z państwami i działał za ich zgodą. MKCK nie sprzeciwiał się byciu uważanym za humanitarne ramię Konfederacji Szwajcarskiej. Jednak wczesny MKCK miał trudności z odróżnieniem własnych interesów od interesów państwa szwajcarskiego.
Szwajcarscy rozmówcy podkreślają, że na zasady MKCK wpływa kultura organizacyjna. Jednakże zauważają również, że członkowie personelu spoza Szwajcarii niekoniecznie interpretują szwajcarskie wartości w ten sam sposób. Wpajanie szwajcarskich wartości personelowi nieszwajcarskiemu może skutkować rozmyciem ich rozumienia. Ponadto za zasadami neutralności może kryć się inny Weltanschauung.
Udział Salwadoru w porozumieniach genewskich
Porozumienia genewskie, podpisane w 1995 r., dokonały ogromnej zmiany w Salwadorze. Podstawowym celem negocjacji pokojowych było zakończenie wojny, która pochłonęła ponad siedemdziesiąt pięć tysięcy istnień ludzkich i spowodowała niezliczone ofiary cywilne. Wojna wysiedliła również setki tysięcy Salwadorczyków z ich domów i poważnie zniszczyła gospodarkę kraju. W rezultacie kraj ten poczynił znaczne postępy w kierunku pojednania i reform politycznych.
MKCK ma uzasadniony interes w zapewnieniu, by porozumienie pokojowe zostało wdrożone w Salwadorze. MKCK ma swobodny dostęp do Salwadoru i jest w stanie prowadzić swoją pracę bez zakłóceń. Druga faza negocjacji obejmuje weryfikację przez ONZ. Ta faza ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia, że porozumienia pokojowe są realizowane, jak również, że bojownicy FMLN powrócą do kraju. Ostatecznie proces ten wymaga wszechstronnego zaangażowania obu stron.
Proces pokojowy w Salwadorze był nękany przez problemy, które nie zostały rozwiązane podczas konfliktu. Pierwszym celem było zakończenie wojny domowej, ale porozumienie nie dotyczyło podstawowych kwestii ekonomicznych, które w pierwszej kolejności doprowadziły do konfliktu. Drugim celem było ustanowienie przejściowego systemu sprawiedliwości, ale ten cel pozostał nieuchwytny. Proces pokojowy nie zdołał osiągnąć żadnego z tych celów. Nie udało się również rozwiązać problemów społeczno-gospodarczych, które przyczyniły się do konfliktu, ani zaspokoić potrzeb ludności cywilnej.
Zobowiązania Salwadoru wynikające z protokołów dodatkowych
Według Komisji państwo miało obowiązek humanitarnego traktowania ofiar naruszeń praw człowieka i zapewnienia im bezpieczeństwa. Aby to osiągnąć, sprawcy muszą zostać osądzeni i skazani, a doraźne egzekucje byłyby rażącym naruszeniem tych niezawieszalnych gwarancji. Komisja stwierdza ponadto, że rząd Salwadoru miał obowiązek przeprowadzenia dochodzenia i przywrócenia praw człowieka ofiarom.
Salwador musi teraz zdecydować, czy zastosować się do zaleceń zawartych w nocie. Komisja nie otrzymała żadnych dowodów wskazujących, że tak się stało. Niemniej jednak Komisja ma prawo działać na podstawie postanowień amerykańskiej konwencji i jej rozporządzeń, a swoje ustalenia musi upublicznić. Musi ona opublikować swój raport w rocznym raporcie dla Zgromadzenia Ogólnego OPA. Musi również udostępnić swoje ustalenia na swojej stronie internetowej.
Komisja analizuje argumenty składających petycje. Składający petycje twierdzą, że państwo salwadorskie naruszyło ich prawo do życia, ponieważ art. 4 konwencji amerykańskiej stanowi, że państwa muszą zagwarantować poszanowanie praw uznanych w konwencji. Ponadto prawo do życia nie może być zawieszone w czasie wojny, zagrożenia publicznego lub sytuacji nadzwyczajnych. Dlatego Komisja stwierdza, że państwo Salwador dopuściło się poważnego naruszenia prawa do życia.
Ratyfikacja IV Konwencji Genewskiej przez Salwador
Salwador ratyfikował IV Konwencję Genewską i posiada silny system prawny, który zapewnia ochronę praw człowieka w strefach konfliktów. Konstytucja Salwadoru przewiduje podział władzy, przy czym władza wykonawcza i ustawodawcza działają niezależnie. Na czele władzy wykonawczej stoi prezydent, który jest wybierany co pięć lat i jest wspomagany przez wiceprezydenta i radę ministrów. Prezydent jest odpowiedzialny za egzekwowanie konstytucji, jak również za politykę zagraniczną, i jest upoważniony do ratyfikacji traktatów międzynarodowych i monitorowania ich przestrzegania.
Czwarta Konwencja Genewska jest ważnym narzędziem zapobiegania zbrodniom wojennym oraz promowania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Czwarta konwencja genewska stanowi, że państwa przyjmujące powinny przestrzegać praw ofiar konfliktu i powstrzymać się od stosowania broni chemicznej. Ratyfikacja Konwencji przez Salwador daje również Salwadorowi możliwość uczestniczenia w negocjacjach dotyczących kwestii międzynarodowych. Na przykład, pozwala obywatelom uczestniczyć w negocjacjach i otrzymywać informacje o istniejących umowach.
Ponadto Salwador ratyfikował Protokół II w 1978 roku, dzięki czemu MKCK może swobodnie działać w tym kraju. Oznacza to, że MKCK może kontynuować swoją pracę bez ingerencji. Chociaż IV Konwencja Genewska umożliwia MKCK swobodną pracę w Salwadorze, pozwala również Szwajcarii na ingerencję w jego sprawy wewnętrzne. Nie można jednak pozwolić, aby MKCK odwoływał się do takich kryteriów w sposób, który podważałby suwerenność Salwadoru.
Ratyfikacja przez Salwador trzeciego protokołu dodatkowego
Salwador ratyfikował trzeci protokół dodatkowy do konwencji genewskiej. Protokół ten jest kluczowym elementem polityki handlu międzynarodowego tego kraju i umożliwia mu poprawę przejrzystości i pewności prawnej w handlu i inwestycjach. Pomaga on również chronić prawa ofiar handlu ludźmi. Salwador podpisał Konwencję o prawach obywatelskich więźniów politycznych i jest członkiem Światowej Organizacji Handlu. W ostatnim przeglądzie polityki handlowej WTO, Salwador ratyfikował Trzeci Protokół Dodatkowy do Konwencji Genewskiej.
Salwador ratyfikował również Konwencję o broni konwencjonalnej, zmieniony protokół II w sprawie min lądowych oraz protokół V w sprawie wybuchowych pozostałości wojennych. Salwador jest stroną Konwencji o broni kasetowej oraz Konwencji genewskiej o eliminacji obciążeń wojennych. Trzeci protokół dodatkowy do konwencji genewskiej wymaga, aby wszystkie państwa ratyfikowały go w określonym terminie.
Ponadto Trzeci Protokół Dodatkowy wymaga, aby wszystkie strony konfliktu zbrojnego używały tych samych emblematów. Tym emblematem jest czerwony kryształ, w przeciwieństwie do bardziej powszechnego czerwonego krzyża lub półksiężyca. Ratyfikacja Trzeciego Protokołu Dodatkowego przez Salwador również przyczyniła się do tej zmiany w uznaniu MTK i Międzynarodowego Trybunału Karnego. W ten sposób Trzeci Protokół Dodatkowy utorował drogę do powszechnego członkostwa w Konwencjach Genewskich.
Ratyfikacja protokołów dodatkowych przez Salwador
Salwador ratyfikował protokoły dodatkowe w 1978 roku. Nie jest jednak jasne, czy wypełnił swoje zobowiązania wynikające z konwencji. Posiada zastrzeżenie do Trybunału Międzyamerykańskiego, który, jak twierdzi, nie ma jurysdykcji do prowadzenia śledztwa w tym kraju. Salwador twierdzi również, że nie jest stroną w omawianym konflikcie. To stwierdzenie ma sens. Salwador czterokrotnie ratyfikował konwencje genewskie. Jego ratyfikacja protokołów dodatkowych do konwencji genewskiej jest przykładem przestrzegania przez niego prawa międzynarodowego.
Państwo Salwadorskie twierdzi, że w czasie konfliktu zbrojnego nie praktykowało wymuszonych zaginięć oraz że nie popełniało przestępstw przeciwko dzieciom. Państwo twierdzi ponadto, że należało się spodziewać, iż podczas operacji dojdzie do pewnych niefortunnych zgonów. Zaprzecza również, że dzieci zostały uprowadzone przez salwadorskie wojsko. Chociaż państwo odrzuca zarzuty dotyczące wymuszonych zaginięć, przyznaje, że salwadorski wymiar sprawiedliwości nie zdołał ochronić praw ofiar i rodzin.
Protokół dodatkowy ma na celu zwiększenie ochrony przysługującej cywilom na mocy konwencji genewskiej. Protokół składa się ze 102 artykułów. Tekst protokołu i jego komentarz zawierają wyczerpujące zestawienia wszystkich jego postanowień. Protokoły dodatkowe potwierdzają cztery Konwencje Genewskie i dodają dodatkowe zabezpieczenia dla ludności cywilnej. Protokoły dodatkowe do Konwencji Genewskiej nie są koniecznością, aby państwo je stosowało.
Podobne tematy